Στην Ελλάδα η Νυρεμβέργη δεν ήλθε ποτέ, έτσι κύριε υπηρεσιακέ πρωθυπουργέ;

Μετά τις αποκαλύψεις για τις μπίζνες του κυρίου Ζανιά, την κυρία Κιάου υπερμάχης του Ανάν, τρίτωσε για την υπηρεσιακή κυβέρνηση με την αποκάλυψη του κορυφαίου συγγραφέα Δημοσθένη Κούκουνα που επιμένει να θυμάται. Εύγε άξιε Έλληνα.

Η υπηρεσιακή κυβέρνηση που υπογράφει με ευκολία τους διωγμούς μικροοφειλετών και τις κατασχέσεις περιουσιών, που δίνει τα δις στις τράπεζες με χαρακτηριστική ευκολία…

Στο νέο βιβλίο του με τίτλο “Η ελληνική οικονομία κατά την Κατοχή και η αλήθεια για τα κατοχικά δάνεια”, εκτός από άλλα ενδιαφέροντα, ο ιστορικός Δημοσθένης Κούκουνας, ειδικευμένος στα κατοχικά θέματα, κάνει αποκαλύψεις και για την οικογένεια του σημερινού υπηρεσιακού πρωθυπουργού Παναγιώτη Πικραμένου.

Ο νυν πρόεδρος του Συμβουλίου της Επικρατείας όταν στα δώδεκά του, το 1957, γράφτηκε στο γυμνάσιο της Γερμανικής Σχολής Αθηνών, δεν είχε κανένα άλλο λόγο εκτός από το ότι ο πατέρας του ήταν φανατικός θαυμαστής των Γερμανών. Μετά το τέλος της Κατοχής πέρασαν δώδεκα χρόνια μέχρι να ξανανοίξει η Γερμανική Σχολή και ένας από τους πρώτους μαθητές της ήταν ο μικρός Παναγιώτης. Εντελώς συμπτωματικά το νέο κτίριο της σχολής (το κατοχικό στην οδό Αραχώβης είχε περιέλθει στο Γαλλικό Ινστιτούτο) χωριζόταν από μια μεσοτοιχία με την κλινική του πατέρα Χριστοφοράκου, ο γιος του οποίου φοίτησε κι αυτός στην ίδια σχολή (βέβαια ο γνωστός μας από άλλη αιτία Μιχάλης Χριστοφοράκος ήταν μερικά χρόνια νεώτερος από τον υιό Πικραμένο, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπήρχε φιλικός δεσμός).

Έτσι λοιπόν κάθε πρωί ξεκινούσε περιποιημένος, καλοντυμένος και καλοχτενισμένος ο μικρός Παναγιώτης για τη Γερμανική Σχολή στην οδό Μετσόβου. Ξεκινούσε με τα πόδια από το αριστοκρατικό σπίτι του με τα 18 δωμάτια στην οδό Ακαδημίας 52 για να φτάσει στην περιοχή Μουσείου.

Το σπίτι αυτό των 450 τ.μ. ανήκε στην οικογένειά του πριν ο ίδιος γεννηθεί το 1945, όταν ο κόσμος άλλαζε με το τέλος του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου. Είχε αγοραστεί λίγες μέρες αφότου άρχισε η Κατοχή με γερμανικά χρήματα, όταν ο πατέρας του μόλις είχε αναλάβει την αποκλειστική πώληση σε όλη την κατεχόμενη Ελλάδα των προπαγανδιστικών εντύπων του κατακτητή.

Πέρασαν 67 χρόνια από το 1945, όταν κατέρρευσε η Γερμανία του Χίτλερ και μεσολάβησαν πολλά μέχρι το 2012, οπότε η Γερμανία της Μέρκελ έχει καταστρέψει την Ελλάδα. Η απόπειρά της να επιβάλει τον Ράιχενμπαχ ως προτέκτορα-ψευτοπρωθυπουργό δεν πέτυχε, αλλά το σχέδιο ανανεώθηκε με τον δοτό πρωθυπουργό Παπαδήμο. Αυτός όμως δεν ήταν της γερμανικής κουλτούρας, αλλά της αμερικανικής, ως απόφοιτος του Κολλεγίου Αθηνών. Χρειαζόταν άλλος πρωθυπουργός με τη γερμανική να την έχει ως μητρική του γλώσσα.

Αυτός είναι ο σημερινός πρωθυπουργός μιας υπηρεσιακής κυβέρνησης, η σύνθεση της οποίας δεν είναι τυχαία. Κάλλιστα αυτή η “υπηρεσιακή” μπορεί να γίνει “μεταβατική” αν οι συνθήκες το επιτρέψουν και να παραμείνει στην εξουσία για να εκτελέσει το πρόγραμμα του μνημονίου, αν οι εκλογές της 17ης Ιουνίου δεν δώσουν ισχυρή κυβέρνηση. Οι Γερμανοί έχουν το κεφάλι τους ήσυχο πάντως, αφού επικεφαλής της είναι ο γιος του παλιού συνεργάτη του Γκαίμπελς, συνεργάτη με το αζημίωτο.

Άλλωστε η επιλογή του Πικραμένου ως υπηρεσιακού πρωθυπουργού έγινε με τη σύμφωνη γνώμη όλων των πολιτικών αρχηγών που είχαν συσκεφθεί στο προεδρικό μέγαρο υπό την προεδρία του Κάρολου Παπούλια. Όλων πλην ενός. Πλην του Νίκου Μιχαλολιάκου κατά σύμπτωση, ο οποίος δεν είχε κληθεί.

Θεωρήθηκε άραγε ως πολύ χιτλερικός για να εγκρίνει τον υιό Πικραμένο ως πρωθυπουργό; Αλλά ο πατέρας του Μιχαλολιάκου δεν ήταν ο στενός συνεργάτης του Γκαίμπελς στην Ελλάδα, ούτε κέρδιζε απ’ αυτό βέβαια…

Το πατρικό της οικογένειας Πικραμένου,
όπου στεγαζόταν μέχρι την Κατοχή
κάτω το πρακτορείο και επάνω η κατοικία της.

Μεγάλο προνόμιο ούτως ή άλλως είναι ο πατέρας σου να κάθισε δίπλα-δίπλα με έναν απεσταλμένο του ίδιου του Γκαίμπελς και να συνεταιρίστηκε μαζί του για μια επικερδή μπίζνες: τη διακίνηση όλων των προπαγανδιστικών εντύπων του εχθρού σε όλο το διάστημα της Κατοχής. Την ώρα που κάποια κορόιδα καρδιοχτυπούσαν για να γράψουν και μετά να τυπώσουν με χίλιες δυο προφυλάξεις ένα εφημεριδάκι, αφού προηγουμένως με απίθανα τεχνάσματα εξασφάλιζαν το απαραίτητο χαρτί (συνήθως χαρτί προοριζόμενο για συσκευασίες ή άλλες χρήσεις), και που κάποια άλλα κορόιδα έκρυβαν προσεκτικά πάνω τους μερικά αντίτυπα για να τα μοιράσουν σε έμπιστα πρόσωπα. Επρόκειτο για τον πολυθρύλητο μυστικό Τύπο της Εθνικής Αντίστασης, στον βωμό του οποίου πολλοί ήρωες θυσιάστηκαν όταν ανακαλύφτηκαν τα μυστικά μικρά τυπογραφεία ή οι διανομείς εντοπίστηκαν να έχουν επάνω τους έστω και ένα αντίτυπο. Η τιμωρία δεν ήταν παρά μία και μοναδική: ο θάνατος! Εκείνοι που τα έγραφαν αυτά τα «εφημεριδάκια» και εκείνοι που τα τύπωναν ή στη συνέχεια τα μοίραζαν, αριστεροί ή δεξιοί, άνθρωποι της καθημερινότητας, δεν πληρώνονταν και το έκαναν με την καρδιά τους, με την πεποίθηση ότι συμμετείχαν στον καθολικό αγώνα ολόκληρου του ελληνικού λαού.

Υπήρχαν όμως και κάποιοι άλλοι, ελάχιστοι βέβαια, που είχαν αντίθετη άποψη. Που αναγνώριζαν ότι είχαν χρέος να μην διαβάζουν τέτοια εφημεριδάκια, ούτε και φυσικά να ασχολούνται με το γράψιμο, το τύπωμα και τη διανομή τους, που τόσους και τόσους κινδύνους έκρυβαν – και που, το κυριότερο, δεν απέδιδαν το παραμικρό οικονομικό όφελος.

Επί Κατοχής, το μοναδικό πρακτορείο που είχε την αποκλειστικότητα όλων των εφημερίδων και περιοδικών που έβγαιναν υπό καθεστώς λογοκρισίας ήταν η «Ένωσις Ελληνικού και Ξένου Τύπου» Α.Ε. Η εταιρία αυτή ιδρύθηκε λίγες εβδομάδες μετά την αρχή της Κατοχής, αφού προηγουμένως έφτασε από το Βερολίνο στην Αθήνα ειδικός απεσταλμένος του Γκαίμπελς, υπουργού Προπαγάνδας του Τρίτου Ράιχ. Αυτός είχε την ιδιότητα του πληρεξουσίου της εταιρίας «Mundus», που ανήκε εξ ημισείας στα γερμανικά υπουργεία Προπαγάνδας και Εξωτερικών. Εγκαταστάθηκε σ’ ένα γραφείο της γερμανικής πρεσβείας, στον τρίτο όροφο της λεωφόρου Βασιλίσσης Σοφίας 4, και άρχισε τις επαφές του.

Με την καθοδήγηση του Χέρμπερτ Σβέρμπελ, ο οποίος μόλις λίγους μήνες νωρίτερα είχε διοριστεί ακόλουθος Τύπου στην Αθήνα, αλλά από πολλών ετών είχε πλούσιες διασυνδέσεις με παράγοντες του ελληνικού Τύπου, ο Μάουραχ, ο εκπρόσωπος του Γκαίμπελς στην Αθήνα, εκτός άλλων προσώπων, είχε μακρές συζητήσεις με τον Όθωνα Πικραμένο. Κατέληξαν στην απόφαση να ιδρύσουν από κοινού μια νέα εταιρία, την Α.Ε. «Ένωσις Ελληνικού και Ξένου Τύπου». Συμφώνησαν ότι η γερμανική κρατική εταιρία θα διατηρούσε το 51%, ενώ πλην του Πικραμένου ποσοστά δόθηκαν και στους ανταγωνιστές του, τους κληρονόμους του Σπύρου Τσαγγάρη, αλλά και σε μια στενή συνεργάτιδα και συνεταίρο του, την Ελισάβετ Τσιβόγλου, η οποία μέχρι τότε διαχειριζόταν όλες τις ξένες εφημερίδες και περιοδικά.

Ο Όθων Πικραμένος διορίστηκε γενικός διευθυντής της νέας εταιρίας, που δημιούργησε ο ίδιος με τους εκπροσώπους του Γκαίμπελς, με τους οποίους και συνεταιρίστηκε, έχοντας ένα σημαντικό ποσοστό στο μετοχικό κεφάλαιο και φυσικά στα τεράστια κέρδη του μονοπωλιακού πρακτορείου. Ο ίδιος κέρδισε πολλά, όχι μόνον από την αποκλειστική διακίνηση των ελληνόγλωσσων και ξενόγλωσσων (κυρίως γερμανικών και ιταλικών) προπαγανδιστικών εντύπων και βιβλίων, αλλά και με τις εκτυπώσεις διαφόρων εντύπων για λογαριασμό του κατακτητή, ως ένας από τους βασικούς μετόχους της εταιρίας «Πυρσός» που ήταν.

Διαφήμιση του ιταλικού προπαγανδιστικού περιοδικού “Τέμπο” που το είχε αναλάβει αποκλειστικά ο Όθων Πικραμένος με τη νέα εταιρία που είχε συστήσει με τους Γερμανούς και της οποίας ήταν γενικός διευθυντής.

Το παλαιό πρακτορείο που είχε μέχρι την αρχή της Κατοχής και που το είχε ιδρύσει ο πατέρας του Τάκης Πικραμένος το 1927 στεγαζόταν σε τετραώροφο ακίνητο, στην οδό Σωκράτους 43. Βάσει της συμφωνίας που έκανε ο Όθων Πικραμένος με τους Γερμανούς, ο Πικραμένος θα εγκατέλειπε την ιδιοκτησία του ακινήτου για να το ρευστοποιήσει. Το αγόρασε μια εταιρία που μόλις είχε περιέλθει υπό τον έλεγχο των Γερμανών, η ΑΕΜ «Βωξίται Παρνασσού», και πλήρωσε 22 εκατομμύρια δραχμές στον μέχρι τότε ιδιοκτήτη του (την οικογένεια Πικραμένου, που χρησιμοποιούσε τους δύο ορόφους για κατοικία της), αναλαμβάνοντας στη συνέχεια να το ενοικιάσει στη νέα εταιρία, της οποίας γενικός διευθυντής ήταν ο Όθων Πικραμένος.

Για την αυθεντικότητα των όσων αναφέρονται, μπορεί ο αναγνώστης να ανατρέξει στο νέο βιβλίο του ιστορικού Δημοσθένη Κούκουνα “Η ελληνική οικονομία κατά την Κατοχή και η αλήθεια για τα κατοχικά δάνεια” (Εκδόσεις Ερωδιός).

olympia.gr