Κάνει να λυπούνται οι νέοι;

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

"Δεν είναι ο άνθρωπος που υπερασπίζεται το Θεό, αλλά ο Θεός τον άνθρωπο.
Με άλλα λόγια: πρέπει κανείς όχι να υπερασπίζεται το Θεό αλλά να τον αναζητάει."
Λέων Σεστώβ

Κάνει να λυπούνται οι νέοι; Στα χωριά δεν εμπόδιζαν τα παιδιά να βλέπουν τους νεκρούς ή οτιδήποτε άλλο δυσάρεστο συνέβαινε. Στα χωριά, όσο ακολουθούσαν την Εκκλησία ήξεραν να ξεχωρίζουν ποια λύπη φθείρει τον άνθρωπο και τον αρρωσταίνει και φυσικά φύλαγαν τα παιδιά τους από αυτήν και ποια λύπη τον αναγεννάει στο σώμα και στην ψυχή!

Τώρα, ο κόσμος στις πόλεις, ίσως και στα χωριά, δεν μπορεί να διακρίνει ποια λύπη είναι καλή και ποια είναι άσχημη, ποια λύπη είναι του Θεού και ποια λύπη είναι του κόσμου. Η λύπη των νέων που δεν εισήχθησαν στις ανώτερες σχολές π.χ. είναι καλή, είναι εκ Θεού ή είναι άσχημη; Είναι το θέλημα Θεού να μείνουν απέξω χιλιάδες νέοι ή είναι η ανικανότητα της Εκπαίδευσης να μορφώσει όλους τους νέους που θέλουν να μορφωθούν;

Είναι ασφαλή τα κριτήρια με τα οποία κρίνεται κάθε φορά ποιοι νέοι εισάγονται και ποιοι δεν εισάγονται; Τα κριτήρια δεν πρέπει να είναι σύμφωνα με ποιον άνθρωπο θέλουν οι διευθύνοντες την Εκπαίδευση; Γνωρίζουν ποιον άνθρωπο θέλουν να μορφώσουν;

Προετοιμάζονται οι νέοι να αντιμετωπίσουν τη λύπη, όταν, όσο παράδοξο κι αν φαίνεται, από μόνοι μας διαλέγουμε το είδος της λύπης που θα μπει στην καρδιά μας. Είμαστε έτοιμοι να διαλέξουμε τη λύπη του Θεού ή εντελώς ανέτοιμοι θα αφήσουμε τη λύπη του κόσμου να μαράνει την ψυχή, ιδίως όταν πρόκειται για τους νέους;

Θα μου πείτε, υπάρχει καλή λύπη; Ποια είναι η λύπη του Θεού; Πώς την διακρίνουμε από την καταραμένη λύπη του κόσμου, που μας αρρωσταίνει και μας οδηγεί πριν την ώρα μας στο θάνατο;

Στον 108 ψαλμό του Δαβίδ διαβάζουμε τον παρακάτω στίχο, που δείχνει πως οι ίδιοι ζητάμε την κατάρα και διώχνουμε την ευλογία: "Και ηγάπησεν κατάραν, και ήξει αυτώ. και ουκ ηθέλησεν ευλογίαν και μακρυνθήσεται απ΄ αυτού."

Λύπη του Θεού νιώθουμε όταν κοιτάζουμε μέσα στον πνευματικό καθρέφτη του Κυρίου Ιησού Χριστού και βλέπουμε τις αμαρτίες μας. Όταν με συντριμμένη καρδιά και με απόφαση να μην πέσουμε πάλι στις ίδιες αμαρτίες μετανοούμε και εξομολογούμαστε τις αμαρτίες μας. "Ανακαινισθήσεται ως αετού η νεότης σου". Ο αετός πέφτει και συντρίβεται στο νερό της θάλασσας, για να βγάλει το καινούριο του φτέρωμα. Με την εξομολόγηση νιώθουμε στο σώμα μας και στην ψυχή μας ανανεωμένοι και με καινούρια δύναμη να αγωνιστούμε για τη ζωή μας, με πίστη στον Κύριό μας και Σωτήρα μας.

moschoblog.blogspot.gr