Στο κέντρο της Αθήνας κάποιες χιλιάδες άστεγοι, που βρέθηκαν σε αυτήν την θέση εξ αιτίας βίαιων και απάνθρωπων πολιτικών αποφάσεων, είναι στο έλεος του καιρού και του δημάρχου.
Θλιβερές εικόνες που προσπερνάμε γυρίζοντας αλλού το βλέμμα, όχι από αποστροφή, αλλά από φόβο.
Ένας φόβος που σφίγγει την καρδιά, μήπως σε κάποια γωνιά των παγωμένων δρόμων, βρεθούμε και εμείς.
Ανθρώπινα ερείπια, της πολιτικής μικρών και αδίστακτων ανθρωπάκων που βάλθηκαν να ξεπουλήσουν τούτη τη χώρα και να αποτελειώσουν τους κατοίκους της.
Μεγαλόψυχος ο δήμαρχος της μεγάλης πόλης, αποφάσισε να ανοίξει δύο αίθουσες για να μην παγώσουν οι άνθρωποι από το κρύο.
Δύο χώρους παρακαλώ, θερμαινόμενους με κοινωνικούς λειτουργούς, ψυχολόγους, συσσιτιάρχες και υπνόσακους.
Θα τους στοιβάξει σαν πρόβατα τον έναν δίπλα στον άλλο, στο πάτωμα.
Λες και δεν υπάρχουν δημόσια, άδεια κτίρια που θα μπορούσαν να φιλοξενήσουν με ανθρώπινες συνθήκες τους συνανθρώπους μας.
Ημίμετρα από έναν δήμαρχο που ξήλωσε παγκάκια για να εξαφανίσει τους άστεγους,λες και αν δεν τους βλέπεις, δεν υπάρχουν.
Ημίμετρα που θίγουν την αξιοπρέπεια των ανθρώπων, που βρέθηκαν σε αυτή τη θέση χωρίς καν να το καταλάβουν.
Πολλοί από αυτούς, θα προτιμήσουν τους παγωμένους δρόμους, όχι μόνο γιατί γυρίζοντας πίσω, δεν θα έχουν πια το μικρό τους καταφύγιο, αλλά γιατί δεν αντέχουν την αναξιοπρεπή, παγωμένη φιλανθρωπία του συστήματος.
Βολεμένοι και καλοταισμένοι, πως να σκεφτούν ότι ο ύπνος στον υπνόσακο, στο πάτωμα μιας αίθουσας, είναι πιο παγωμένος και πιο μοναχικός από τον ύπνο στο δρόμο!
Πως να σκεφτούν πως η αξιοπρέπεια του ανθρώπου δεν χάνεται, επειδή χάθηκε το σπίτι του, η δουλειά του, η ζωή του.
Ημίμετρα, για να πουν πως έκαναν ότι μπόρεσαν, για να καλύψουν τους καλοθρεμμένους κώλους τους, μήπως πεθάνει κανείς από το κρύο και βλάψει το προφίλ τους.
Ημίμετρα, γιατί δεν υπάρχει πραγματικό ενδιαφέρον ούτε βούληση να προσέξουν τον άνθρωπο.
Αν υπήρχε πραγματικά, θα σταματούσαν να εξοντώνουν κατά χιλιάδες το λαό και να τον ωθούν στην αυτοκτονία, στο δρόμο, στην απελπισία.
Λίγο πριν τα Χριστούγεννα, η συστημική φιλανθρωπία μας δείχνει ακριβώς που τοποθετεί τους ανθρώπους: Στο πάτωμα, δεν υπάρχει πιο κάτω από εδώ!
logiakaiskepseis.blogspot.gr
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου