Το πραξικόπημα στην Ουκρανία, δείχνει τι σημαίνει κράτος.

Σύμφωνα με τον επιστημονικό ορισμό του «κράτος είναι λαός οργανωμένος σε νομικό πρόσωπο, το οποίος διαμένει σε ορισμένη εδαφική επικράτεια, εντός της οποίας ασκεί πρωτογενή και κυρίαρχη εξουσία». Στον ορισμό αυτόν δεν αναφέρεται το είδος του πολιτεύματος (δηλαδή ο τρόπος ανάδειξης των εξουσιαστικών οργάνων και ο τρόπος οργάνωσης και άσκησης της εξουσίας) ως συστατικό της έννοιας του κράτους.

Με βάση τα πιο πάνω, δεν έχει σχέση με την έννοια του κράτους, το εάν στην κυβέρνηση είναι ένας δικτάτορας ή ένας δημοκρατικά εκλεγμένος ηγέτης. Δεν έχει σχέση αν η κυβέρνηση είναι πραξικοπηματική ή δημοκρατικά εκλεγμένη. Δηλαδή δεν έχει σχέση ο εσωτερικός τρόπος ανάδειξης του διαχειριστή του νομικού προσώπου κράτος. Το κράτος αντιμετωπίζεται πάντα από την διεθνή κοινότητα ως λαός οργανωμένος σε νομικό πρόσωπο. Και αυτό το νομικό πρόσωπο συνάπτει συμβάσεις, δανείζεται, δανείζει, αποκτά δικαιώματα και δημιουργεί υποχρεώσεις. Πτωχεύει δε όπως κάθε νομικό πρόσωπο και το κόστος της πτώχευσης το αναλαμβάνουν οι μέτοχοί του - πολίτες. Δηλαδή τα όποια δικαιώματα και οι υποχρεώσεις του κράτους, θεωρείται ότι αφορούν το σύνολο των πολιτών και όχι μόνο τους ασκούντες την εξουσία.

Κανένας επομένως πολίτης του κράτους (όπως και ο μέτοχος μιας εταιρίας) δεν μπορεί να ισχυριστεί προς τα έξω, ότι δεν αναγνωρίζει τις κρατικές υποχρεώσεις. Η απάντηση είναι στερεότυπη. «Φίλε μου εσύ τα ανέχτηκες όλα. Ας αντιδρούσες». Δεν συγχωρείται η δικαιολογία ότι «δεν μπορούσα, ότι θα με φυλάκιζαν ή θα με σκότωναν αν αντιδρούσα». Τότε απλά, έστω κι έτσι, τα έχεις αποδεχτεί όλα. Πολύ δε περισσότερο δεν μπορεί να ισχύει ο ισχυρισμός, ότι «εγώ ψήφιζα δημοκρατική κυβέρνηση, αλλά αυτοί αποδείχτηκαν απατεώνες». Εσύ τους ψήφισες και τους ξαναψήφισες και συνεχίζεις να τους ψηφίζεις, για τους δικούς σου λόγους. Για τη διεθνή κοινότητα, ο κάθε λαός δεν διαχωρίζεται από τις αποφάσεις της κυβέρνησής του, ούτε ενδιαφέρει τι φρονεί ο κάθε επιμέρους πολίτης.

Η Ελλάδα για παράδειγμα, τόσα χρόνια δημιουργούσε χρέη και ο λαός το ανεχόταν. Τώρα ο λαός λέει ότι δεν γνώριζε και ότι μεγάλο μέρος του χρέους είναι απεχθές ή ανακαλύπτει ότι τεράστια χρηματικά ποσά τα έφαγαν ορισμένοι που ασκούσαν εξουσία. Όμως, παρόλα αυτά και πάλι δεν αντιδρά για να αλλάξει το σάπιο σύστημα. Εξακολουθεί, για τους δικούς του λόγους, να το ανέχεται. Επομένως, η διεθνής κοινότητα παρακολουθεί έναν ολόκληρο λαό, να ακολουθεί επακριβώς τις αποφάσεις που λαμβάνει η κυβέρνησή του, χωρίς να αντιδρά, ούτε καν με μια απεργία!!!! Είναι αλήθεια ότι η συντριπτική πλειοψηφία του λαού δεν συμφωνεί, αλλά όμως δεν κάνει και τίποτα για να ανατρέψει την κατάσταση. Επομένως, η συνολική εικόνα που εκπέμπουμε προς την διεθνή κοινότητα είναι ότι «αυτό μπορεί να πονάει αλλά το ανεχόμαστε».

Ας δούμε το παράδειγμα της Ουκρανίας. Εκεί, μια μειοψηφία Ουκρανών ξεσηκώθηκε (στην πραγματικότητα έκανε πραξικόπημα) και έδιωξε το προηγούμενο καθεστώς. Δεν θα σταθούμε εδώ, με ποιο καθεστώς τάσσεται ο καθένας από εμάς, καθώς και το ότι η νέα κατάσταση είναι νεοναζί ή η εξέγερση ήταν υποκινούμενη από ΗΠΑ και ΕΕ. Εκείνο που εμείς (οι απέξω) βλέπουμε είναι ότι 50 εκατομμύρια Ουκρανοί έσκυψαν το κεφάλι και ανέχονται τη νέα κατάσταση. Αν μάλιστα δεν υπήρχε η αντίδραση των Ρώσων των οποίων τα συμφέροντα θίγονται, από τη νέα κατάσταση, ούτε καν θα ασχολούμασταν τώρα με το τι έγινε στην Ουκρανία.

Οι μεγάλες μάζες δεν αντιδρούν ποτέ θα υποστηρίξει ορθά κάποιος. Ναι αλλά αυτό είναι αδιάφορο για το πως αντιμετωπίζονται τα κράτη. Για παράδειγμα, οι Γερμανοί ισχυρίστηκαν, μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ότι δεν έφταιγαν αυτοί για τα εγκλήματα των ναζί, όμως ο γερμανικός λαός πλήρωσε τις πολεμικές αποζημιώσεις. Μπορεί οι δικές μας κυβερνήσεις να μην ζητάνε τις αντίστοιχες γερμανικές αποζημιώσεις, αλλά ούτε και ο λαός μας κάνει κάτι το αντίθετο, αποδεχόμενος πλήρως τις επιλογές των κυβερνήσεών του.

Εδώ σε μας, ακούσαμε χθες τον υπουργό Δημόσιας Τάξης, αφενός να απαγορεύει τις συγκεντρώσεις στο κέντρο της Αθήνας (ενόψει της επίσκεψης του Γερμανού Πρόεδρου), αφετέρου να μας λέει ότι πρέπει να μείνουμε στα σπίτια μας και στο τέλος της τετραετίας να εκφράσουμε τη διαφωνία μας στην κάλπη. Ένδεκα εκατομμύρια Έλληνες σιωπήσαμε, αποδεχόμενοι πλήρως τις εντολές της κυβέρνησης. Έτσι τουλάχιστον δείχνουμε προς τα έξω.

Διαμαρτυρόμαστε για το μνημόνιο ή για τις αποδεδειγμένες παραβιάσεις του Συντάγματος της χώρας, όπως δείχνουν οι τελευταίες δικαστικές αποφάσεις που βγαίνουν σωρηδόν, ανατρέποντας τους αντισυνταγματικούς νόμους, όμως και πάλι εμείς σιωπούμε, αποδεχόμενοι πλήρως τις συνεχιζόμενες μεθοδεύσεις της κυβέρνησης. Όσο λοιπόν ο λαός δεν αντιδρά, θεωρείται ότι αποδέχεται και επομένως θα υποστεί ό,τι του ετοιμάζουν.

hassapis-peter.blogspot.gr