γράφει ὁ Δημ. Νατσιός, Δάσκαλος-Κιλκίς
«Ὅταν τὰ μῆλα εἶναι ξινὰ δὲν φταῖνε τὰ μῆλα, ἀλλὰ οἱ μηλιὲς» (ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς)
Ἡ δεκαετία τοῦ ’80, τὸ ψηλαφητὸν σκοτάδι τοῦ νεοελληνικοῦ βίου, στάθηκε δεκαετία χαμένων εὐκαιριῶν καὶ ξεπεσμένων ὀνείρων, φθορᾶς καὶ διαφθορᾶς καὶ γενικευμένου σαλταδορισμοῦ – μ’ ἕνα λόγο κλίμα σκυβαλοκρατίας, ὅπου ὁ ὑστερῶν σὲ κακοποιὸ εὑρεσιτεχνία ἔνιωθε ὅτι κοροϊδοπιανόταν καὶ ἀδικεῖ ἑαυτόν.
Τότε ἐγκαινιάσθηκε καὶ μία νέα μορφὴ κοινωνικῶν διεκδικήσεων: οἱ καταλήψεις. Θὰ θυμοῦνται οἱ παλαιότεροι τὴν κατάληψη τῆς ἐθνικῆς ὁδοῦ ἀπὸ ὀργισμένους φιλάθλους ἐπαρχιακῆς ὁμάδας, διότι βρέθηκαν στὰ οὖρα ποδοσφαιριστή της παράνομες οὐσίες, πράγμα ποὺ συνεπαγόταν ἀφαίρεση βαθμῶν καὶ ἀπώλεια πρωταθλήματος, πράγμα ἀφόρητο γιὰ τὸν ὑπερήφανο λαὸ τῆς πόλης. Ἡ κατάληψη πέτυχε, τὸ περιβόητο «πολιτικὸ κόστος» ἐξουδετέρωνε ὁποιαδήποτε σκέψη τῶν κυβερνώντων γιὰ δυναμικὴ καὶ νόμιμη, κυρίως, ἀντίδραση. Τά… οὖρα κέρδισαν τὴν ἐξουσία, διότι τέτοιο ἦταν καὶ τὸ ἐπίπεδό της.
Τὸ μήνυμα ὅμως ἐλήφθη: Κατάληψη ἴσον λύση, ἀμέσως καὶ ἄμεσα. Δὲν ἀρκεῖ μία ἀπεργία ἢ διαμαρτυρία. Ἐξ ἄλλου, τὰ Μέσα Μαζικῆς Ἐκχαυνώσεως θὰ ἀδιαφορήσουν. Διψοῦν γιὰ τσιρίδες, διαπληκτισμούς, ἀγανακτισμένους συμπολίτες, ἂν χυθεῖ καὶ αἷμα πανηγυρίζουν. Τὰ μηχανάκια μέτρησης τῆς τηλεθέασης ἐκτοξεύονται, ὅταν τὰ κεντρικὰ δελτία ἀνακατεύουν αἷμα, λάσπη καὶ σπέρμα. Αὐτὰ τὰ τρία εἶναι ἡ πολύτιμη πρώτη ὕλη τους. Φόνοι, κατάκριση, προστυχόλογο κουτσομπολιὸ καὶ ἐρωτικὰ σκάνδαλα. Τηλεόραση-κλειδαρότρυπα, ὅπως προσφυῶς εἰπώθηκε, ὅπου τὸ φιλοθεάμον τηλεοπτικὸ κοινό, εἰσπνέει τὶς ἀναθυμιάσεις, παιδαγωγεῖται στὴν εὐτέλεια καὶ τὴν χυδαιότητα, ἀπολαμβάνοντας τὰ διαδραματιζόμενα καὶ ἀνυπομονώντας γιὰ τὴν συνέχεια. «Νὰ περνᾶμε καλὰ» καὶ γαῖα πυρὶ μιχθήτω. (Τὶς τελευταῖες δεκαετίες ὁ παραδοσιακὸς χαιρετισμός, θυμίζω, εἶχε ἀντικατασταθεῖ ἀπὸ τὴν φράση «νὰ περνᾶμε καλά»).
Ἡ Παιδεία, ἡ ἐκπαίδευση καλύτερα, φύσει καὶ θέσει θεματοφύλακας τιμαλφῶν ἀξιῶν, ἀκολούθησε τὸ ρεῦμα καὶ τὸ πνεῦμα τῆς ἐποχῆς καὶ τώρα δρέπουμε τοὺς καρπούς. Ὅ,τι σπείραμε, θερίζουμε: καταλήψεις τῶν σχολείων. Οἱ καλοπερασάκηδες, ψευτοπροοδευτικοὶ γονεῖς, (οἱ… μηλιές), ποὺ τὰ ἀναγνωστικά τους ἐνδιαφέροντα, ἐξαντλοῦνται στὴ συμπλήρωση ἑνὸς δελτίου «στοιχήματος», φρόντισαν νὰ κληροδοτήσουν στὰ μοσχαναθρεμμένα βλαστάρια τους (τά…μῆλα), τὴν «μεγαλειώδη» δημοκρατικὴ κατάκτηση τῆς νιότης τους: τὴν κατάληψη.
Οἱ καθηγητές, οἱ δάσκαλοι τῶν μαθητῶν, διαρρηγνύουν τὰ ἱμάτιά τους, θρηνοῦν καὶ ὀδύρονται γιὰ τὸ κατάντημα τῆς Παιδείας καὶ γιὰ παρηγοριά, ἀπολαμβάνουν τὸν φραπέ τους στὶς καφετέριες τῶν πόλεων, διότι «οὐδὲν κακὸν ἀμιγὲς καλοῦ». Τρίβουν τὰ χέρια τους οἱ μαγαζάτορες γιὰ τὸ ἀνέλπιστο δῶρο. Ἡ ἐκπαίδευση στὴν ὑπηρεσία τῆς ἀνάπτυξης, ὅπως θὰ ἔλεγε καὶ ὁ τελευταῖος μνημονιακὸς λακές. (Καὶ μὴ πρὸς κακοφανισμὸν κάποιων καθηγητῶν. Ὑπάρχουν καὶ ἐκπαιδευτικοὶ ποὺ θλίβονται πραγματικὰ γιὰ τὶς «προκοπὲς» τῶν σχολείων. Ὁμάδα ὅμως μαθητῶν Γυμνασίου, ἐν μέσῳ χαχανητῶν καὶ ἀπαξιωτικῶν σχολίων, ἀπαριθμοῦσε τὶς καφετέριες στὶς ὁποῖες οἱ καθηγητὲς τοὺς «ἀπολάμβαναν» τὴν κατάληψη καὶ ἔπνιγαν τὸν καημό τους).
Τὸ ὑπουργεῖο, ὡς συνήθως, σπασμωδικὰ καὶ τρέχοντας λαχανιασμένο πίσω ἀπὸ τὰ ἀναμενόμενα γεγονότα, ἀντιδρᾶ μὲ τὴ χιλιοειπωμένη φθαρμένη καὶ γελοία ἀπειλή: θὰ σᾶς κόψουμε τὶς ἐκδρομές, θὰ περιορίσουμε τὶς διακοπὲς τοῦ Πάσχα. Καὶ ἐπειδή, ὡς γνωστόν, δὲν κραδαίνεις ρόπαλα καὶ μαστίγια σὲ τέτοιες ἡλικίες, γιατί τὸ μόνο ποὺ ἀποκομίζεις εἶναι τὸ ἐφηβικὸ πεῖσμα, ὑποπτευόμαστε ὅτι μᾶλλον βολεύεται τὸ κράτος ἀπὸ τέτοια ἐπεισόδια. Τώρα ποὺ ἀρμενίζουν οἱ Τοῦρκοι τὶς θάλασσές μας καὶ οἱ ἡμέτεροι μνημονιακοὶ νενέκοι, προσφεύγουν, πανικόβλητοι, ἐκλιπαρώντας τὰ διεθνῆ καφενεῖα τύπου ΟΗΕ, ἐξυπηρετεῖ ἡ ἐνασχόληση μὲ τὶς καταλήψεις. Βεβαίως καὶ ὅλοι ξεκαρδίζονται μὲ τὴν ἡττοπάθεια τῆς κομματοκρατίας. Εἶναι γνωστὸ ὅτι οἱ ἰσχυροί, στοὺς ὁποίους ἐκλιπαροῦμε γιὰ συνδρομὴ -νὰ μαλώσουν τὸν κακὸ τὸν Τοῦρκο- συνάγουν συμπεράσματα γιὰ τὴν πολιτική τους, ὄχι μὲ τὴν «ἑτοιμότητα ὑποκλίσεων», ἀλλὰ μὲ κριτήριο τὴν ἰσχὺ τῶν κρατῶν καὶ τὴν ἀποφασιστικότητά τους νὰ ὑπερασπίσουν τὰ ἐθνικά τους συμφέροντα. Ὅμως «οἱ μετριότητες, ὑπομετριότητες καὶ ἀνθυπομετριότητες ποὺ συναπαρτίζουν τὸν ἑλληνικὸ πολιτικὸ καὶ παραπολιτικὸ κόσμο, δὲν ἔχουν τὸ ἀνάστημα νὰ θέσουν καὶ νὰ λύσουν ἱστορικὰ προβλήματα τέτοιας ἔκτασης καὶ βάθους», ὅπως προφητικὰ ἔγραφε ὁ ἀείμνηστος Παν. Κονδύλης στὸ ἐπίμετρο τοῦ κλασικοῦ βιβλίου τοῦ «Θεωρία τοῦ Πολέμου». (ἐκδ. «Θεμέλιο», σελ. 410).Τέλος πάντων. Μοῦ ἔρχεται στὸ νοῦ τοῦτες τὶς ἡμέρες, ποὺ τριγυρίζει τὸ λυσσασμένο θηρίο στὴν Κύπρο καὶ ἀλυχτᾶ, ὁ λόγος τοῦ ὁσιακῆς μνήμης Γέροντος Ἰακώβου Τσαλίκη ὅτι «τὸ μπαστούνι τοῦ Θεοῦ γιὰ μᾶς τοὺς Ἕλληνες εἶναι οἱ Τοῦρκοι».
Ἐπανερχόμενοι στὶς καταλήψεις ἢ τὶς ἀποχές. (Ὅπως μοῦ ἐξήγησε μαθητὴς Α´ Γυμνασίου, κατάληψη σημαίνει «μέσα οἱ μαθητὲς καὶ ἔξω οἱ καθηγητὲς καὶ ἀποχὴ μέσα οἱ καθηγητὲς καὶ ἔξω οἱ μαθητές». Πότε πρόλαβε καὶ τὰ ἔμαθε; Εἶναι αὐτὸ ποὺ λέμε ἐπαναστατικὴ γυμναστική). Τί μπορεῖ νὰ γίνει; Τίποτε ἀπολύτως. Ἡ κυρίαρχη ἀσημαντοκρατία δὲν μπορεῖ νὰ ἀναμετρηθεῖ μὲ τέτοια προβλήματα, γιατί ἡ ἴδια τὰ καθιέρωσε καὶ τὸ μόνο ποὺ ξέρει εἶναι νὰ τραυλίζει ψευτοαπειλές (τὶς ὁποῖες τὰ ἀνυποψίαστα σχολιαρόπαιδα τὶς φράφουν στὰ παλιά τους τὰ παπούτσια). Γιὰ τὴν Παιδεία ἰσχύει αὐτὸ ποὺ ἴσως ἰσχύει γιὰ τὸ ἑλληνικὸ κράτος «εἰ μὴ ταχέως ἀπολλώμεθα οὐκ ἂν ἐσώθημεν», ἂν δὲν καταστραφοῦμε, ταχέως, δὲν πρόκειται νὰ σωθοῦμε. Τὰ πάντα εἶναι ἀφημένα στὴν τύχη τους καὶ στὴν α-νοησία. «Ὁ μαθητὴς δὲν καταλαβαίνει γιὰ ποιὸ λόγο εἶναι μαθητής, ὁ δάσκαλος γιὰ ποιὸ λόγο εἶναι δάσκαλος, ἡ πολιτεία τί θέλει ἀπ’ τὸ σχολεῖο, ὁ γονιὸς τί θέλει ἀπὸ τὸν ἑαυτό του, τὸ κράτος, τὸ παιδί, τὸν δάσκαλο…. πρόκειται περὶ κρίσεως νοήματος». (Ἔγραφε ὁ «παλιὸς» Στ. Ράμφος, πρὶν «κόψει δρόμο» γιὰ τὸν ἐκσυγχρονισμό του).
Εἶναι καιρὸς νὰ μὴν ἀντιμετωπίζουμε τὸ «πρόβλημα τῆς Παιδείας», ὡς σκέτο πρόβλημα, ἐπιφανειακὰ ἢ μόνο χρησιμοθηρικά, ἀλλὰ βαθύτερα. Τὰ μηνύματα ποὺ μᾶς ἔρχονται ἀπὸ παντοῦ εἶναι σαφῆ. Πρέπει πρωτίστως ἡ νέα γενιὰ νὰ ὁπλισθεῖ μὲ γερὸ ὁπλισμό. Ὄχι στὴ μονομέρεια. Ὅταν κλωνίζονται τὰ θεμέλια της παιδείας, δὲν εἶναι ἐπιτρεπτὸ ἐμεῖς νὰ τρέχουμε στοὺς σοβατζῆδες. Ἂς μὴ ξεχνᾶμε πὼς ἡ παιδεία δὲν εἶναι ἡ «τεχνική της ἀγωγῆς». Οἰστρηλατεῖται ἀπὸ ἰδανικά. Χρειάζεται θεμέλια. Καὶ «θεμέλιον ἄλλον οὐδεὶς δύναται θεῖναι παρὰ τὸν κείμενον, ὃς ἐστὶν Ἰησοῦς Χριστός». (Α´ Κορ. γ´ 11). Χωρὶς ἀξίες πνευματικὲς καὶ ἠθικὲς εἶναι ἀσπόνδυλη. Δὲν πλαστουργεῖ ἀνθρώπους προσωπικότητες. Πλαστουργεῖ ρομπότ, ψυχροὺς ἐγκεφάλους. Ἄψυχες μηχανές, ξένες σὲ ὁράματα καὶ κοινωνικὲς εὐαισθησίες. Τὸ ζοῦμε μὲ τὴν σοβοῦσα οἰκονομικὴ κρίση, στὴν ὁποία πρωτοστάτησαν οἱ ἐγωπαθεῖς τοῦ χρήματος, οἱ λάτρεις τοῦ χρυσοῦ μόσχου, τὰ «χρυσὰ παιδιὰ» τοῦ χρηματιστηρίου καὶ τῶν τραπεζῶν, στὰ στήθη τῶν ὁποίων δὲν χτυποῦσε «καρδία σαρκίνη», ἀλλὰ «λιθίνη». Ἂς τὶς δοῦμε καὶ τὶς καταλήψεις ὡς κραυγὴ ἀγωνίας τῶν παιδιῶν γιὰ τὴν χαμένη Παιδεία, γιὰ τὸν χαμένο δάσκαλο. Τὰ παιδιὰ κραυγάζουν «ἄνθρωπο οὐκ ἔχω», γιατί τοὺς στεροῦμε, κυρίως, τὸν Θεάνθρωπο.
christianvivliografia.wordpress.com
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου