Ο εωσφορικός τζιχαντισμός των μαρξιστών

Η οικογένεια του Αγίου
Νεομάρτυρα π. Παύλου
Ανσίμωφ. Στο μέσον
ο συγγραφέας
Γεώργιος Ανσίμωφ.

«Εν τω μεταξύ στην εκκλησία έρχονταν πολλές φορές κάποιοι κομματικοί. Φορούσαν παλτό ή στρατιωτική στολή, ή δερμάτινα σακκάκια. Συμπεριφέρονταν σα να ήταν σε σκουπιδότοπο. Έφτυναν, έσβηναν τα τσιγάρα τους στους τοίχους του Ναού, βρώμιζαν το Ναό με λάσπες και σκουπίδια. Οι κάτοικοι της περιοχής και οι μοναχές της αγίας Σκέπης προσπαθούσαν με κάποιο φόβο και δισταγμό να τους πλησιάσουν και να τους ρωτήσουν τι θα γίνει με το Ναό. Οι άγνωστοι αυτοί άνθρωποι, με αναίδεια, με ειρωνεία και σαρκαστικό γέλιο, απαντούσαν δυνατά, πάντα μιλούσαν δυνατά για να σκορπίζουν τον φόβο. [...] Θα τον ανατινάξουμε! Πρώτα όμως θα πάρουμε και θα μοιραστούμε ό,τι καλύτερο έχει. Τα μάρμαρα, τις πλάκες του δαπέδου, τις πόρτες, τα παράθυρα, τα ασημένια σκεύη».
Γεωργίου Π. Ανσίμωφ, «Εχθρός του Λαού. Η σταυρική πορεία του Αγίου Νεομάρτυρα π. Παύλου Ανσίμωφ, 1891-1937», εκδόσεις Αρχονταρίκι, σελ. 130

Ο Γεώργιος Ανσίμωφ, ο συγγραφέας αυτού του συγκλονιστικού αυτοβιογραφικού βιβλίου είναι ο γιος του του νεομάρτυρα π. Παύλου (η μνήμη του τελείται στις 21 Νοεμβρίου). Είδε με τα μάτια του το άνθος της ελπίδας να μαραίνεται την περίοδο που η απέραντη πατρίδα του ήταν παγιδευμένη στο δόκανο του μαρξισμού και ο σφαγέας Στάλιν αντέγραφε τις μεθόδους του Νέρωνα και του Διοκλητιανού.

Παρακολούθησε τους έξαλλους, κατεχόμενους από τη δαιμονική μανία της καταστροφής των ιερών και των οσίων της φυλής του, να τερματίζουν τη λειτουργία ναών, να βασανίζουν και να εξευτελίζουν ιερείς, να χαρακτηρίζουν ανθρώπους του Θεού «εχθρούς του λαού» και να τους οδηγούν στα αποσπάσματα. Ένας από τους πολλούς ήταν ο πατέρας του, που στις στιγμές της απόλυτης μοναξιάς είχε παρέα: τον Χριστό. Σε τέτοιες στιγμές οι άνθρωποι συνήθως νιώθουν απέραντα μόνοι. Στερημένοι από όσα κοσμούν την σκέψη τους και στηρίζουν το οικοδόμημα του βίου τους. Οι Χριστιανοί που αναφέρει ο γιος του Αγίου Νεομάρτυρα στάθηκαν όρθιοι. Περήφανοι ως προσωπικότητες και συνάμα ταπεινοί. Διέσυραν με την πίστη τους, την αλληλεγγύη και την αποδοχή του γεγονότος του θανάτου όλους τους ανοητεύοντες δικτατορίσκους, που νόμιζαν ότι οι «ιδέες» τους, οι πλάνες του υλισμού, μπορούσαν να επιβληθούν με τα όπλα.

Ο «μαύρος κόρακας». Έτσι λεγόταν η κλούβα της C.K./N.K.V.D., της μυστικής
υπηρεσίας της Σοβιετικής Ένωσης, που μετέφερε τους «εχθρούς του λαού»
στις φυλακές ή στον τόπο εκτέλεσης.

Υστερικό άδικο

«Απαντούσαν δυνατά, πάντα μιλούσαν δυνατά για να σκορπίζουν τον φόβο», γράφει ο Γεώργιος Ανσίμωφ για τους δημίους της ελευθερίας της Ρωσίας, προσφέροντάς μας μια διαχρονική και παγκόσμια αλήθεια: οι ζηλωτές της αφροσύνης και οι διανομείς αδικίας και θανάτου πάντοτε φωνασκούν. Η έκφραση του προσώπου του στενεύει από την οργή του κακού που μανιάζει εντός τους και ο τόνος της φωνής τους παραπέμπει σε κραδασμό σεισμού, βροντώδη βρυχηθμό και γλοιώδες κόασμα. Δεν υπάρχει γαλήνη στην έσω Κόλαση που βιώνουν καθημερινά αυτοί οι «άγνωστοι άνθρωποι», που περιγράφει ο Ανσίμωφ. Και η λέξη «άγνωστοι» δεν απέχει από την αλήθεια. Εφόσον είναι εκτός επαφής με το θείον και πελαγοδρομούν στις άνυδρες ερήμους του μηδενισμού και της λατρείας του αίματος, δεν θα μπορούσαν παρά να είναι άγνωστοι σε όλους όσοι μετέχουν της κοινωνίας του Θεού.

Δεν μιλούν τούτοι οι άγνωστοι, ούτε μία φορά στις πάμπολλες εμφανίσεις τους με τη νουνέχεια που χαρακτηρίζει τους ισορροπημένους, τους ευτυχισμένους ανθρώπους. Η τρικυμία των φρενών τους εξέρχεται από το στόμα τους με φωνή μεγάλη. Διακόπτουν τον ειρμό των άλλων, κραυγάζουν, χτυπούν το χέρι στο τραπέζι, ασχημονούν συνεχώς, με κλιμακούμενη ένταση και θυμίζουν τον Καϊάφα που διέρρηξε τα ιμάτιά του, σε μια έκρηξη υποκριτικής «αγανάκτησης» όταν ο Κύριος του είπε το περίφημο «συ είπας».

Τα κείμενά τους, οι διακηρύξεις τους, η επικοινωνία τους με το περιβάλλον στάζει χολή και αίμα και αγανάκτηση και μίσος. Το πρόβλημά τους, νομίζουν, θα ξεπεραστεί αν το αποκτήσουν και άλλοι. Η ανελευθερία τους θα παύσει αν την απλώσουν στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Το κακό, φυσικά, ποτέ δεν φεύγει, δεν ξεθωριάζει, δεν εγκαταλείπει τον φορέα του όταν ικανοποιηθεί η βουλιμία του για επέκταση. Αντίθετα, πολλαπλασιάζεται και γιγαντώνεται μέχρι να μην μείνει ούτε άνθρωπος επί Γης. Το μόνο που μπορεί να σταματήσει αυτή την πνευματική πανούκλα είναι η διατήρηση της πίστης στις ψυχές και το νου των ανθρώπων. Οι Ρώσοι Ορθόδοξοι Χριστιανοί και οι εκκλησίες που στάθηκαν όρθιες στα μαύρα χρόνια του κομμουνισμού είναι οι αποδείξεις του αήττητου της πίστης μας.

Και στην Ελλάδα των Δεκεμβριανών και της κομμουνιστικής ανταρσίας του 1946-1949 δεν πρέπει να το λησμονούμε αυτό...

adiavroxoi.blogspot.gr