Και μέσα σε όλα αυτά, θυμάμαι μια συγκλονιστική εικόνα πριν μερικά χρόνια που με είχε πραγματικά σημαδέψει με την ρεαλιστικότητας της.
Είχε χτυπήσει το τηλέφωνο, μέρες γιορτινές ήταν, και μου ανακοίνωσαν ότι ένας πολύ χαριτωμένος άνθρωπος της εκκλησιαστικής κοινότητας μας, είχε κοιμηθεί. Είχε φύγει, εάν είχε φύγει, από την παρούσα διαδικασία εξέλιξης και μεταμόρφωσης. Πήρα το πετραχήλι μου και ανηφόρισα στο σπίτι του. Χαιρέτισα την γυναίκα του, τις κόρες του και τα εγγόνια του και πορεύθηκα στο δωμάτιο που τον είχαν αφήσει παρέα με το κειμηλιακό εικόνισμα της οικογένειας, το καντηλάκι, το λιβάνι που μοσχοβολούσε, κάποια λουλούδια από τον κήπο του –βλέπεις ακόμη δεν είχε έρθει το γραφείο τελετών να παραμορφώσει την ιερότητα της κοίμησης ενός ανθρώπου- και γύρω γύρω όλα τα αντικείμενα του σπιτιού που τόσα χρόνια είχαν συμπρωταγωνίστησει στο σενάριο της καθημερινότητας του.
Δεν ξέρω πως και γιατί, για κάποιο διάστημα μείναμε οι δυο μας στο δωμάτιο. Εγώ υποτιθέμενος ζωντανός και εκείνος υποτιθέμενος «νεκρός». Γιατί στο τώρα που ζούμε όλα είναι υποθέσεις «βλέπομεν γὰρ ἄρτι δι’ ἐσόπτρου ἐν αἰνίγματι, τότε δὲ πρόσωπον πρὸς πρόσωπον• ἄρτι γινώσκω ἐκ μέρους, τότε δὲ ἐπιγνώσομαι καθὼς καὶ ἐπεγνώσθην». Α΄Κορινθίους 13:12
Έτσι σιώπησα και φορώντας το πετραχήλι άρχισα να προσεύχομαι και να διαβάζω τις συλλαβές της σιωπής, την κίνηση της ακινησίας, την ηρεμία του προσώπου, ώσπου κάποια στιγμή το μάτι μου πέφτει πάνω στο χέρι του και συγκεκριμένα στο καρπό του. Μια ιδιαίτερη έκπληξη παγώνει την ανάσα μου. Φοράει ρολόι. Νεκρός με ρολόι. Οι δείχτες γύριζαν, τα λεπτά μετρούσαν, οι ώρες διαδεχόταν η μια την άλλη σε αλληλουχία ενός συμφωνημένου ψέματος(ημερολόγιο, ωρολόγιο) αν και εκείνος δεν φαινόταν να πολυενδιαφέρεται πλέον. Το ρολόι όμως κατέγραφε, χτυπούσε, ηχούσε, μετρώντας όμως τι; Τι πλέον; Τι νόημα μπορεί να έχει ένα ρολόι στο χέρι ενός πεθαμένου ανθρώπου. Πιο χρόνο πλέον μετράει. Ποιες στιγμές καταγράφει. Ποιον βίο σημαδεύει με τα χτυπήματα του.
Για έναν «νεκρό» ο χρόνος είναι νεκρός. Για ένα «ζωντανό» είναι ψευδαίσθηση, γιατί στην ουσία δεν υπάρχει. Εμείς τον φτιάξαμε και τον συμφωνήσαμε, για να περιορίζουμε την ζωή μας. Για να βάζουμε σε πρόγραμμα την μόνη απρογραμμάτιστη πραγματικότητα, την ύπαρξη. Το μέγα θαύμα της ζωής, της ύπαρξης θελήσαμε να το μετρήσουμε. Να το ορίσουμε, να το περιορίσουμε, να βάλουμε αριθμούς στο άπειρο. Να δεσμεύσουμε την ελευθερία μας για μια ακόμη φορά κατηγοριοποιώντας την, σε παρελθόν, σε παρόν, σε μέλλον.
Έτσι η ζωή και ο άνθρωπος διασπάστηκαν. Ο άνθρωπος χάθηκε από το διαρκές παρόν, το τώρα της ζωής, του υπάρχω στην στιγμή, και όχι στο παρελθόν ή στο μέλλον μου.
Πόσοι άνθρωποι δεν υπέφεραν και δεν υποφέρουν χαμένοι στις ενοχές του παρελθόντος. Χαμένοι στο άγχος, την αγωνία και την αβεβαιότητα του μέλλοντος. Χαμένοι στις σκιές της ύπαρξης.
Εάν η ζωή έχει κάποιο νόημα, αυτό είναι στο τώρα. Είναι στο σήμερα. Είναι στην αναπνοή και την εκπνοή της στιγμής.
Το παρελθόν είναι ένα πτώμα. Μια απειλητική σκιά που την αφήνουμε να μας κυνηγά. Το μέλλον είναι μια ψευδαίσθηση. Ένα παιγνίδι του νου μας. Μονάχα το τώρα της ύπαρξης υπάρχει. Ο Χριστός πάνω στο Σταυρό λέει στο ληστή «Αμήν λέγω σοι, σήμερον μετ’ εμού έση εν τω παραδείσω» Λουκάς 23/κγ΄ 43. Σήμερα, τώρα, θα είμαστε μαζί.
Ο ορισμός της ζωής σε χθες, σήμερα, αύριο, είναι τυραννία. Τυραννία για την ζωή, τον άνθρωπο. Είναι τυραννία του προγραμματισμού. Της μεθόδου, του σχεδίου, του ρολογιού που χτυπάει απειλητικά και σου μετράει, σου τρώει την ζωή. Τυραννία γιατί πρέπει να γιορτάζεις συγκεκριμένες μέρες αντί για κάθε μέρα. Να αγοράζεις και να καταναλώνεις. Να δουλεύεις για τον χρόνο, τον χρόνο του κέρδους. Να σκιάζεις την ζωή σου με τις ενοχές του παρελθόντος και την αγωνία του μέλλοντος. Αυτό όμως δεν είναι ζωή ελευθερίας, αλλά δουλείας και υποταγής στον χρόνο, στο σύστημα αξιών ενός πολιτισμού πτωτικού και απάνθρωπου, που μισεί την ομορφιά και την ελευθερία της ζωής.
Ας ζήσουμε το τώρα της γιορτής που δεν είναι ο καινούργιος χρόνος αλλά η ίδια η ύπαρξη. Η ζωή που φέρουμε, που είμαστε. Γιατί ο «νεκρός» φίλος της ιστορίας μας, μετά από χρόνια που χρειάστηκε να ανοίξουμε το μνήμα του για να αποθέσουμε την γλυκύτατη σύζυγο του, δεν φορούσε πια ρολόι. Εκείνος έλειπε και το ρολόι μοναχικό είχε μείνει εδώ. Το έπιασα, το κοίταξα και ακόμη χτυπούσε…. όμως εκείνος δεν το είχε πλέον ανάγκη, ο χρόνος δεν είχε καμία πλέον σημασία στο τώρα της νέας του ύπαρξης….
Να ζείτε - Χρόνια πολλά και καλά!!!!
http://plibyos.blogspot.com/2009/12/blog-post_31.html
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου