«Στο πιάτο» μας τον έδωσε ο φίλτατος Ντομινίκ τον πρωθυπουργό μας κ. Γεώργιο Παπανδρέου. Τέτοιο κάρφωμα ούτε από τον χειρότερο εχθρό. Το Δεκέμβριο λοιπόν του 2009, μόλις δύο μήνες μετά τις εκλογές,κι ενώ ο κ. Παπανδρέου μοίραζε διάφορα προεκλογικώς υπεσχημένα επιδόματα,ζητούσε από τον κ. Στρός Κάν την παρέμβαση τού ΔΝΤ στην Ελλάδα. Τώρα το τι μας έλεγαν προεκλογικά και μετεκλογικά τότε, το τι μας έχουν πει έως και σήμερα, μικρή σημασία έχει. Το «ζουμί» είναι πώς είχε προαποφασισθεί η οικονομική κατοχή τής χώρας. Είχε προαποφασισθεί η πτώχευση μας, πού ουδείς έχει το θάρρος –όπως τουλάχιστον είχε πράξει ο Τρικούπης το 1893- να το πει δημόσια. Ανατρέχοντας στη νεώτερη ιστορία μας θά δούμε ότι η χώρα έχει πτωχεύσει επισήμως τέσσερις φορές στο παρελθόν.
Η κακοδαιμονία τού τόπου αρχίζει το 1827, πριν καλά-καλά η επαναστατημένη Ελλαδίτσα αποκτήσει την ανεξαρτησία της. Τότε κηρύσσουμε την πρώτη μας πτώχευση και ακολουθούν άλλες τρεις,αυτές τού 1843, τού 1893 και τού 1932. Πτωχεύσεις πού οφείλονταν πάντοτε στην αδυναμία τής χώρας να εξυπηρετήσει τον υπέρμετρο και πανάκριβο εξωτερικό δανεισμό της. Και η συνήθης λύση ήταν ένας νέος μεγαλύτερος και επαχθέστερος δανεισμός – μας θυμίζει κάτι αυτό;
Λίγο μετά το ξέσπασμα τής Επανάστασης το 1821, οι αγγλικές τράπεζες βρήκαν κυριολεκτικά τη «χρυσή ευκαιρία» να δανείσουν τούς ξεσηκωμένους Έλληνες με δάνεια δύο εκατομμυρίων οκτακοσίων χιλιάδων (2.800.000) χρυσών λιρών. Μέχρι όμως να έλθουν τα λεφτά στο Μοριά σημαντικό μέρος τους φαγώθηκε (…παλιά μου τέχνη κόσκινο) κάπου στο δρόμο. Μόνον το 20% έφτασε στην Επαναστατική Επιτροπή για να καλύψει τις ανάγκες τού Αγώνα.
Και φθάνουμε στο 1827 πού πρέπει να εξοφληθεί το φαγωμένο καθ΄ οδόν δάνειο. Ο Ιμπραήμ με τούς Αιγυπτίους του περνούν δια πυρός και σιδήρου το Μοριά και η Επανάσταση παραπαίει. Οι επαναστατημένοι δηλώνουν αδυναμία πληρωμής. Η Ελλάδα δεν έχει γίνει κράτος ακόμη, αλλά, ευτυχώς για τούς δανειστές, ακολουθεί η ναυμαχία τού Ναυαρίνου από τον στόλο τους κι έτσι δημιουργείται η κρατική οντότητα από την οποία θα εισπράξουν τα χρωστούμενα.
Τα δάνεια τρέχουν και ο Καποδίστριας, πρώτος Κυβερνήτης τής νέας χώρας, προσπαθεί να τακτοποιήσει τα δημοσιονομικά.Εκδίδει τα πρώτα ακάλυπτα ελληνικά χαρτονομίσματα, γιατί οι Αγγλογάλλοι αρνούνται να τον δανειοδοτήσουν επειδή τον θεωρούσαν ρωσόφιλο. Δολοφονείται το 1831 κι ένα χρόνο μετά μας στέλνουν τον Όθωνα στον οποίο δίνουν δάνειο 60 εκατομμυρίων φράγκων.
Τα 33 εκατομμύρια φράγκα «φεύγουν» αμέσως για την αποπληρωμή των «φαγωμένων δανείων». Τα 12,5 εκατομμύρια τα δίνουμε στην Τουρκία για την εξαγορά τής Αττικής,τής Ευβοίας και τής μισής Φθιώτιδας. Άλλα 7,5 εκατομμύρια για τη συντήρηση των εν Ελλάδι Βαυαρικών στρατιωτικών μονάδων. Και τέλος, η δανειοδότρια τράπεζα κρατάει μέρος τού δανείου ως εγγύηση για την... μελλοντική εξόφληση του. Έτσι το 1843, αδυνατώντας να καλύψουμε την εξόφληση των δόσεων του, κηρύσσουμε την δεύτερη πτώχευση.
Έως το 1879 η κατάσταση βολεύεται με εσωτερικό δανεισμό. Το χρόνο αυτό ξαναρχίζουμε τον εξωτερικό δανεισμό και το 1893 καταφέρνουμε να χρωστάμε 585,5 εκατομμύρια φράγκα! Η Ελλάδα πτωχεύει για τρίτη φορά και τότε ακούγεται διά στόματος Χαριλάου Τρικούπη η ιστορική ρήση, «Κύριοι, δυστυχώς επτωχεύσαμεν».
Τα χρήματα των δανείων έχουν σπαταληθεί για την εξόφληση παλαιοτέρων και σε υποδομές μεγαλύτερες από αυτές πού επέτρεπε το τότε οικονομικό μέγεθος τής χώρας (…όπως την πατήσαμε με την Ολυμπιάδα τού 2004), καθώς και σε προμήθειες πολεμικού υλικού (..δέν ξέρουμε αν έγερναν τα πλοία πού είχαμε πάρει τότε).
Το 1897 η χώρα οδηγείται στην περιπέτεια τού ατυχούς πολέμου με την Τουρκία, τής οποίας τα στρατεύματα φθάνουν έξω από τη Λαμία. Τη σταματούν οι «Μεγάλες Δυνάμεις» τής εποχής,αλλά εγκαθιστούν στη χώρα Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο (το τότε ΔΝΤ). Έτσι, ξαναπτωχεύουμε ατύπως και υποχρεωνόμαστε σε πολεμικές αποζημιώσεις 4 εκατομμυρίων λιρών.
Από το 1910 ξεκινάει νέος δανεισμός, για δημόσια έργα, ο οποίος κορυφώνεται το 1920 με δάνειο 600 εκατομμυρίων δραχμών. Το 1921 παίρνουμε άλλα 500 εκατομμύρια δραχμές και το 1922 ακόμη 550 εκατομμύρια δραχμές, όλα για την μικρασιατική εκστρατεία. Ακολουθεί η Καταστροφή, αλλά ευτυχώς ο τότε υπουργός Οικονομικών Πρωτοπαπαδάκης καταφέρνει να μας σώσει, με εσωτερικό ομολογιακό δανεισμό, από μια ακόμη πτώχευση.
Δεν την γλιτώνουμε όμως δέκα χρόνια αργότερα. Τον Μάρτιο τού 1931 η Ελλάδα χρωστάει… δύο εκατομμύρια οκτακόσιες εξήντα οκτώ χιλιάδες (2.868.100) χρυσά φράγκα κι έτσι το 1932 ακολουθεί η τέταρτη πτώχευση μας.
Μεταπολεμικά δείχνουμε να έχουμε βάλει μυαλό και στη διετία 1952-53 ο Σπύρος Μαρκεζίνης διακανονίζει όλα τα προπολεμικά χρέη τής χώρας. Θετικό επιστέγασμα τής προσπάθειας αυτής αποτελεί η πρώτη οκταετία τού Κωνσταντίνου Καραμανλή, στη διάρκεια τής οποίας επιτυγχάνεται, με την αυστηρή συγκράτηση των δαπανών, οριστική ρύθμιση των δανείων με τελική αποπληρωμή τους στην επταετία των συνταγματαρχών.
Κι ερχόμαστε στο 1974 όπου ξαναρχίζουμε τον εξωτερικό δανεισμό, ο οποίος απογειώνεται σε δυσθεώρητα ύψη από το 1981 και μετά, από τις κυβερνήσεις τού ΠΑΣΟΚ. Ένα ατέλειωτο φαγοπότι… Ξεκοκάλισαν τα ΜΟΠ (Μεσογειακά Προγράμματα), τα ΚΠΣ (Κοινοτικά Πλαίσια Στήριξης), καθώς κι όλα τα υπόλοιπα Κοινοτικά κονδύλια. Δέν τούς έφθαναν όμως και συνέχιζαν το φαγοπότι παίρνοντας πάλι δάνεια επί δανείων, δέν άφησαν τίποτε όρθιο. Κι έχουμε σήμερα τον κ. Πάγκαλο να λέει πώς τα φάγαμε παρέα. Ναι, τα έφαγαν αλλά με τη δική τους παρέα…
Αυτή είναι η θλιβερή ιστορία τής νεωτέρας Ελλάδος,πού δυστυχώς συνεχίζεται κατά τον ίδιο τρόπο εδώ κι 190 χρόνια!
statesmen.gr
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου