Πόσο όμορφα νοιώθω ζώντας μαζί Σου Κύριε! Πόσο άνετα νοιώθω να πιστεύω σε Σένα! Όταν το πνεύμα μου λυγίζει και παύει να καταλαβαίνει, όταν οι εξυπνότεροι άνθρωποι δεν βλέπουν πέρα από το τέλος της ημέρας και αγνοούν το τι θα κάνουν την επόμενη. Συ μου στέλνεις την ξάστερη σιγουριά της ύπαρξης Σου και των φροντίδων που παίρνεις για να μην κλείσουν όλες οι πόρτες του καλού. Φθάνοντας στην κορυφή της επίγειας δόξας στρέφομαι και αντικρίζω με έκπληξη το δρόμο που διάνυσα και που ποτέ μοναχός δε θα ‘χα ανακαλύψει, ένα δρόμο εκπληκτικό, που μέσα από την απελπισία μ’ οδήγησε στον τόπο εκείνο, απ’ όπου μπόρεσα να ξαναστείλω στην ανθρωπότητα την ανταύγεια των ακτίνων Σου. Και θα εξακολουθήσεις να μ’ αφήσεις να τις αντικαθρεφτίζω όσο τούτο είναι απαραίτητο. Κι αν’ δεν έχω πια τον καιρό, τούτο θα σημαίνει, ότι θ’ αναθέσεις σ’ άλλους να το κάνουν.
Αλέξανδρος Σολζενίτσιν
http://anastasiosk.blogspot.com/2011/02/blog-post_9638.html
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου