Είμαι επιστήμονας και πιστεύω στο Θεό και δεν βρίσκω καμία σύγκρουση μεταξύ αυτών των δύο κοσμοθεωριών.
Ως διευθυντής του ερευνητικού έργου για το ανθρώπινο γονιδίωμα, έχω ηγηθεί μιας συνεργασίας επιστημόνων με σκοπό να αποκωδικοποιήσουμε τα 3,1 δισεκατομμύρια γράμματα του ανθρώπινου γονιδιώματος, δηλαδή να διαβάσουμε τις εντολές του DNA μας. Ως Χριστιανός βλέπω το DNA, το κύτταρο πληροφοριών όλων των ζωντανών οργανισμών, ως τη γλώσσα του Θεού και την κομψότητα και πολυπλοκότητα των σωμάτων όλων των πλασμάτων ως την αντανάκλαση του σχεδίου του Θεού.
Δεν τα πίστευα αυτά πάντα. Όταν ήμουν τελειόφοιτος στη Χημική Σχολή τη δεκαετία του 1970 ήμουν άθεος, επειδή δεν έβλεπα κανένα λόγο να αναγνωρίσω καμία αλήθεια έξω από τα μαθηματικά, τη φυσική και τη χημεία. Έπειτα όμως πήγα στην Ιατρική Σχολή, όπου έπρεπε να αντιμετωπίσω θέματα ζωής και θανάτου στο προσκέφαλο των ασθενών μου. Ένας από αυτούς μου έθεσε μία πρόκληση, ρωτώντας με: «Εσύ τι πιστεύεις, γιατρέ;». Τότε άρχισα να ψάχνω τις απαντήσεις.
Αναγκάστηκα να παραδεχτώ ότι η επιστήμη, που αγαπούσα τόσο πολύ, ήταν ανίκανη να απαντήσει σε ερωτήματα όπως «ποιο είναι το νόημα της ζωής;», «γιατί βρίσκομαι σ? αυτή τη ζωή;», «γιατί λειτουργούν τόσο τέλεια τα μαθηματικά;», «εάν το Σύμπαν έχει αρχή, ποιος το δημιούργησε;», « γιατί οι φυσικές σταθερές στο Σύμπαν είναι τόσο σωστά ρυθμισμένες, ώστε να επιτρέπουν το σχηματισμό σύνθετων μορφών ζωής;», «γιατί έχει ο άνθρωπος την αίσθηση της ηθικής;», «τι συμβαίνει όταν πεθαίνουμε;».
Είχα υποθέσει ότι η πίστη βασίζεται μόνο σε συναισθηματικά και παράλογα επιχειρήματα και έτσι έμεινα έκπληκτος όταν ανακάλυψα, αρχικά στα γραπτά του ακαδημαϊκού C.S.Lewis και έπειτα και σε πολλές άλλες πηγές, ότι μπορεί κάποιος να αναπτύξει σοβαρά και υπαρκτά επιχειρήματα για την αλήθεια της ύπαρξης του Θεού βασιζόμενος σε ένα αποκλειστικά λογικό υπόβαθρο. Η αρχική αθεϊστική μου βεβαιότητα ότι «ξέρω πως δεν υπάρχει Θεός» άρχισε να φαντάζει ως το πιο αβάσιμο επιχείρημα. Όπως είχε πει ο Βρετανός συγγραφέας G.K.Chesterton, «ο αθεϊσμός είναι το πιο τολμηρό δόγμα, γιατί είναι η βεβαιότητα μιας καθολικής άρνησης».
Η λογική μόνη της, ωστόσο, δεν μπορεί να αποδείξει την ύπαρξη του Θεού. Πίστη είναι λογική συν αποκάλυψη, και αυτή η αποκάλυψη απαιτεί τη σκέψη τόσο με το πνεύμα όσο και με το μυαλό. Πρέπει να ακούσει κανείς τη μουσική, όχι μόνο να διαβάσει τις νότες στο πεντάγραμμο. Χρειάζεται τελικά ένα άλμα πίστης.
Εγώ έκανα αυτό το άλμα στα 27 μου χρόνια, όταν η αναζήτησή μου να μάθω περισσότερα για τον Θεό με έφερε μπροστά στο Πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Αυτός, ανακάλυψα, ήταν ένας άνθρωπος για του οποίου τη ζωή υπάρχουν αξιοσημείωτα ισχυρές ιστορικές μαρτυρίες, ο οποίος είπε καταπληκτικά πράγματα για το να αγαπάμε τον πλησίον μας, αλλά και του οποίου οι συνεχείς δηλώσεις ότι ήταν ο Γιος του Θεού απαιτούσαν να αποφασίσω αν ήταν τρελός ή αν έλεγε την αλήθεια. Αφού αντιστάθηκα για περίπου δύο χρόνια, στο τέλος μού ήταν αδύνατο να συνεχίσω να ζω σε αυτή την κατάσταση της αβεβαιότητας και έτσι έγινα πιστός του Ιησού Χριστού.
Κάποιοι με έχουν ρωτήσει, δεν τρελαίνεσαι; Πώς μπορείς να ερευνάς τις λειτουργίες της ζωής χρησιμοποιώντας τα εργαλεία της Γενετικής και της Μοριακής Βιολογίας και συγχρόνως να πιστεύεις έναν Δημιουργό Θεό; Δεν είναι ασυμβίβαστη η θεωρία της εξέλιξης με την πίστη στον Θεό; Μπορεί ένας επιστήμονας να πιστεύει σε θαύματα όπως η ανάσταση;
Η αλήθεια είναι ότι εγώ δεν βρίσκω καμία σύγκρουση, όπως και το 40% των επιστημόνων που είναι επίσης Χριστιανοί.
Έχω ανακαλύψει, αντίθετα, ότι υπάρχει μία όμορφη αρμονία μεταξύ των συμπληρωματικών αληθειών της επιστήμης και της πίστης. Ο Θεός της Βίβλου είναι επίσης ο Θεός του γονιδιώματος. Μπορούμε να Τον βρούμε τόσο στην εκκλησία όσο και στο εργαστήριο. Και ερευνώντας τα μεγαλειώδη και θαυμάσια δημιουργήματα του Θεού, η επιστήμη μπορεί να γίνει ένα μέσο λατρείας.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου