1965, δεκατεσσάρης τότε, πήγαινα σχολείο, κάναμε μόνο απόγευμα, γιατί το γυμνάσιο μας στεγαζόταν με νοίκι σε ένα ιδιωτικό δημοτικό, γύριζα σπίτι, και την άλλη μέρα πάλι το ίδιο.
Ο πατέρας μου, τη μόνη κοινωνική υπηρεσία που χρησιμοποίησε στη ζωή του ήταν το ΙΚΑ. Το πλήρωνε, κι εκείνο τον περίθαλπτε και τον συνταξιοδότησε.
Κάθε μέρα, ξεκίναγε για τη δουλειά, χαμάλης ήτανε, περιμένοντας ότι όλο και κάποιος θα θέλει να κουβαλήσει πράγματα, και έτσι θα κάνει κι αυτός μεροκάματο.
Άλλες μέρες ερχόταν με πολλά, σχετικά λεφτά, άλλες χωρίς ούτε μία δραχμή.
Πέρασε 35 χρόνια δουλειάς, χωρίς ούτε μία μέρα να είχε τη σιγουριά ότι αύριο θα έχει μεροκάματο.
Από δύο χρονών, που έφυγε από το χωριό του το Μπαξέκιοι στην Πόλη, μέχρι που πέθανε, ποτέ δεν είχε σιγουριά για την επόμενη μέρα.
Ήταν και παρέμεινε οικονομικά φτωχός.
Ψυχολογικά όμως κατά ένα περίεργο τρόπο, ήταν πάντα ο ένας, ο μοναδικός.
Ήταν δηλαδή ένας ψυχολογικά πλούσιος, οικονομικός φτωχός.
Και αυτό τελικά είναι που διαφέρει μεταξύ του μεταπολεμικού φτωχού στην Ελλάδα, με τον σημερινό νεοφτωχό στην ίδια χώρα.
Ότι ο σημερινός φτωχός, είναι πρώτα, ψυχολογικά φτωχός.
Μπορεί οικονομικά να είναι σε καλή κατάσταση, όμως το σύστημα, έχει καταφέρει να τον εξοντώσει ψυχολογικά, πριν του αφαιρέσει την οικονομική δύναμη.
Παθαίνουν κατάθλιψη οι δημόσιοι υπάλληλοι, όταν σκέφτονται ότι μπορεί να τους απολύσουν.
Είναι αστείο.
Ο πατέρας μου δεν είχε κατάθλιψη, αλλά ούτε και απολύθηκε ποτέ, αφού ποτέ κανένας ποτέ δεν τον προσέλαβε.
Με τα σημερινά δεδομένα, έκανε ημερήσιες συμβάσεις έργου, μόνο που δεν το ήξερε.
Μια κοινωνία ολόκληρη, με ιδιωτικές καταθέσεις 254 δις, έχει πέσει σε κατάθλιψη, εξ αιτίας της οικονομικής κατάστασης!!
Η οικονομική κατάσταση της χώρας είναι καταθλιπτική, αλλά, μήπως ήταν καλύτερη, μόλις βγήκε από τον εμφύλιο;;
Μήπως ήταν καλύτερη το 60 με τις μεταναστεύσεις, πότε ήταν καλύτερα η χώρα;;;;
Ποτέ.
Χρωστάμε σαν χώρα, από τη πρώτη μέρα που γίναμε ανεξάρτητο κράτος, τα δάνεια τα κλέβουνε οι ντόπιοι εξουσιαστές, που σχεδόν πάντοτε ήταν δούλοι των κατακτητών και βασανιστές του λαού, από τον Γεννάδιο και τον Μαυροκορδάτο μέχρι Σούτσους Ράληδες Γερουλάνους κλπ.
Όμως ποτέ τουλάχιστον απ όσο διαβάζω, και από το 1960 απ όσο προσωπικά ζω, δεν έχω δει τέτοια ψυχολογική υποδούλωση των Ελλήνων στη μοίρα τους.
Έχουμε καταντήσει ένα Έθνος, ψυχολογικά φτωχών, εν αναμονή μιας οικονομικής φτώχειας, που ακόμα βρίσκεται στην είσοδο.
Και γι αυτό το λόγο, όχι μόνο δεν πολεμάμε, αλλά επί πλέον, μέσα από τις συζητήσεις μας, μεταφέρουμε τη μιζέρια μας και τη ψυχολογική μας καταρράκωση, και σε όσους άλλους τυχαίνει να μιλήσουν μαζί μας, και ακόμα δεν έχουν καταθλιβεί από τις συμπληγάδες των ΜΜΕ, των ειδικών και των πολιτικών μας.
Αναπαράγουμε τη ψυχολογική υποταγή, χωρίς να το καταλαβαίνουμε, και προετοιμάζουμε έτσι την ευκολότερη αποδοχή της οικονομικής υποταγής.
Παράδειγμα.
Αύριο ο Πρωθυπουργός δηλώνει:
"Η Ελλάς μετά από επαφές με τη Τουρκία, την Αμερική, τη Γερμανία, την ΒΡ, και την ΣΕΛΛ, υπέγραψε συμφωνία εκμίσθωσης των δικαιωμάτων έρευνας και εξόρυξης στο Αιγαίο και στην Ελληνική ΑΟΖ, από τις ξένες εταιρίες, με εφ άπαξ αμοιβή του Ελληνικού κράτους 60 δις ευρώ, και ποσοστό συμμετοχής στα παραγόμενα προϊόντα 10%.
Η εφ άπαξ αμοιβή ήδη εισπράχθηκε και χρησιμοποιήθηκε στο σύνολο της για την εξόφληση του δημόσιου χρέους, με ;αποτέλεσμα αυτό να φτάσει πλέον το 95% του ΑΕΠ, και συνεπώς να είναι διαχειρίσιμο χωρίς την επιβολή πρόσθετων μέτρων.
Επί πλέον επιστρέφονται οι περικοπές στους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων δεδομένου ότι εξέλειπαν οι λόγοι που είχαν αυτές επιβληθεί."
Με το ψυχολογικό βάρος που έχει συσσωρευτεί στη ψυχή του κάθε Έλληνα, αυτή η ανακοίνωση θα φανεί σαν λύτρωση.
Να ποια είναι η διαφορά λοιπόν της εποχής μας από εκείνη της δεκαετίας του 50 - 60.
Τότε υπήρχε ελπίδα, αλλά υπήρχε και πίστη, ότι υπάρχουν φορείς της ελπίδας αυτής.
Κι ας μην υπήρχαν χρήματα, και ο κόσμος έφευγε στα κάτεργα της Γερμανίας.
Σήμερα,
ΜΑΣ ΕΚΑΝΑΝ ΚΑΙ ΠΙΣΤΕΨΑΜΕ ΟΤΙ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΟΡΑΤΗ ΕΛΠΙΔΑ.
Μας, ξερίζωσαν τα ψυχολογικά μας στηρίγματα, και μας έκαναν εύκολα θύματα της οικονομικής φτώχειας.
Μεγάλωσα σε παράγκες.
Πιστέψτε με, ψυχολογική φτώχεια δεν είχα νοιώσει ποτέ.
Ούτε και τώρα νοιώθω, γι αυτό είμαι εδώ και γράφω.
Για να ξεφύγουμε όλοι μαζί από τη παγίδα της επιβολής της λογικής της απελπισίας.
Ο πατέρας μου, 35 χρόνια επί 365 μέρες, δεν ήξερε αν αύριο θα έχει μεροκάματο, και δεν απελπίστηκε ποτέ.
Εμείς, είμαστε σε χειρότερη κατάσταση;;
Αν όχι, τότε, ψηλά το κεφάλι.
Η ποιότητα της φτώχειας, είναι που τρελαίνει τους δυνάστες!!!
http://irasot.capitalblogs.gr/showArticle.asp?id=30792&blid=25
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου