Ένας κήπος... γεμάτος ύμνους

Την Βυζαντινή υμνολογία πρέπει να την φανταστούμε σαν ένα κήπο γεμάτο υπέροχα λουλούδια. Φανταστείτε ότι βλέπουμε μία πανδεσία χρωμάτων και αρωμάτων και εμείς δεν ξέρουμε ποιό να πρωτοκόψουμε. Έτσι λοιπόν, με την φτωχή οσμή μας προσπαθήσαμε σήμερα να κόψουμε και να μυρίσουμε ένα άνθος από το βιβλίο του Πεντηκοσταρίου που εντελώς συμπτωματικά ονομάζεται "Βιβλίο των Ρόδων". Ας απολαύσουμε την πνευματική ευωδία που αναβλύζει το παρακάτω στιχηρό ιδιόμελο του εσπερινού των μυροφόρων γραμμένο από ένα καταπληκτικό υμνογράφο, τον Ανατόλιο.

Αἱ Μυροφόροι γυναῖκες ὄρθρου βαθέος, ἀρώματα λαβοῦσαι τοῦ Κυρίου τὸν τάφον κατέλαβον, ἅπερ δὲ οὐκ ἤλπιζον εὑροῦσαι, διελογίζοντο εὐλαβούμεναι τοῦ λίθου τὴν μετάθεσιν, καὶ πρὸς ἀλλήλας διελέγοντο· Ποῦ εἰσιν αἱ σφραγῖδες τοῦ μνήματος; ποῦ ἐστιν ἡ τοῦ Πιλάτου κουστωδία, καὶ ἀκριβὴς ἀσφάλεια; Γέγονε δὲ μηνυτής τῶν ἀγνοουσῶν γυναικῶν, ἐξαστράπτων Ἄγγελος, καὶ φάσκων πρὸς αὐτάς· Τί μετὰ θρήνων ζητεῖτε τὸν ζῶντα, καὶ ζωοποιήσαντα τὸ γένος τῶν βροτῶν; ἐξηγέρθη Χριστός ὁ Θεὸς ἡμῶν, ἐκ νεκρῶν ὡς παντοδύναμος, παρέχων πᾶσιν ἡμῖν ἀφθαρσίαν καὶ ζωήν, φωτισμὸν καὶ τὸ μέγα ἔλεος. 

http://sandemetriobo.blogspot.com/2011/05/blog-post_07.html