Ο Παναγιώτης Κονδύλης (1943 – 1998) στη «Θεωρία του Πολέμου» συνέχισε υπό μίαν έννοια το έργο του Πρώσου στρατιωτικού και μεγάλου αναλυτή της πολεμικής τέχνης Καρλ Φίλιππ Γκότλιμπ φον Κλάουζεβιτς (1780 – 1831). Το επίμετρο της ελληνικής έκδοσης του έργου φέρει τον δυσοίωνο τίτλο «Ελληνοτουρκικός Πόλεμος». Ο Έλληνας φιλόσοφος προτίμησε να είναι συνεπής με την επιστήμη του και τα ευρήματα από τις ιστορικές προσεγγίσεις του παρά να είναι ευχάριστος. Θεωρούσε αναπόφευκτη την ένοπλη αναμέτρηση με τον παραδοσιακό αντίπαλο της Ελλάδας. Αποπειράθηκε να βοηθήσει τη χώρα προσδιορίζοντας πότε, πώς, με ποιες προϋποθέσεις και -πάνω απ' όλα- γιατί οι Έλληνες οφείλουν να αντιμετωπίσουν αυτή την αναπόδραστη τροπή της Ιστορίας.
Οι αποκαλύψεις του Μεσούτ Γιλμάζ, πρώην πρωθυπουργού της Τουρκίας, για τους εμπρησμούς ελληνικών δασών από πράκτορες της ΜΙΤ, δεν κομίζουν κάποιο νέο στοιχείο για την υπερχιλιετή αντιπαλότητα των Οθωμανών προς τους Έλληνες. Απλούστατα επικυρώνουν για μια επιπλέον φορά αυτό που κατάλαβε ο Ρωμανός Δ΄ Διογένης στο Μαντζικέρτ, το μοιραίο καλοκαίρι του 1071. Στις δυο όχθες του Αιγαίου, που «ενώνει τους δύο λαούς» (σύμφωνα με τους νηπιώδεις αν όχι σκόπιμους εφησυχασμούς της ημεδαπής ελίτ), δεν υπάρχει χώρος για δύο ακμάζουσες και ανεξάρτητες εθνικές οντότητες. Ακόμα κι όποτε το επιδιώκουμε πάση θυσία εμείς οι Έλληνες, δεν το επιθυμούν οι Τούρκοι.
Αυτοκρατορικές μνήμες
Ο μακροπρόθεσμος στόχος της εξουσιαστικής ομάδας στη γειτονική χώρα δεν είναι τίποτε άλλο παρά η αυτοκρατορία. Η ανάμνηση της Οθωμανικής περιόδου και η αυστηρή προσήλωση των αλληλοδιάδοχων καθεστώτων στην ιδέα της επέκτασης (εδαφικής, πληθυσμιακής, οικονομικής και πολιτισμικής) αποτελούν μια ικανή ενοποιητική συνθήκη για τις ετερόκλητες φυλές, λαούς και θρησκευτικές ομάδες που παγιδεύτηκαν εντός των τουρκικών συνόρων. Άλλωστε, το όποιο «μεγαλείο», αληθινό ή αποτέλεσμα κατασκευής, ως υποκατάστατο προσωπικής ισχύος και αναγνώρισης μπορεί να λειτουργήσει συνθετικά και να δώσει μια αίσθηση κοινής αποστολής και εθνικού «πεπρωμένου». Όποτε αστοχεί η αναίμακτη ενσωμάτωση στον κοινό σκοπό, τον λόγο παίρνει η απροσχημάτιστη βία. Βοηθάει αρκετά τους ασιάτες αντιγραφείς του Χίμλερ η γνώση όλων των παραδοσιακών μεθόδων γενοκτονίας και εθνοκάθαρσης – με την ανοχή της Δύσης.
Κι ενώ η εκάστοτε κυρίαρχη ομάδα της Τουρκίας προσπαθεί μέσω του αυτοκρατορικού πνεύματος να γεφυρώσει χαώδη χάσματα, στη χρεοκοπημένη Γραικία των... ελληνόφωνων ταγών, η ιστορική μνήμη διώκεται από νόμο άγραφο αλλά πανίσχυρο. Ο αξέχαστος φίλος Νεοκλής Σαρρής, έγραφε στην ειδική έκδοση της «δημοκρατίας» για την Κωνσταντινούπολη: «Καθετί που έχει σχέση με την ιστορική μνήμη του γένους μας είναι μαύρη αντίδραση και στείρος ‘εθνικισμός’. Στο σκοτισμένο τους μυαλό το μικρόνοο, και στη στενόκαρδη μικροψυχία τους και την πολυπολιτισμική μωρία τους, τυφλωμένοι από το πάθος και τη βλακεία τους (να μη πω τίποτε άλλο), αγνοούν τι μπορεί να σημαίνει η Κωνσταντινούπολη για κάθε Ρωμηό, συνειδητό και ασυνείδητο Έλληνα. Είναι τόσο αγράμματοι ιστορικά και συναισθηματικά βαθιά νυχτωμένοι που ούτε μπορούν να τη συλλαβίσουν. Στην πραγματικότητα είναι μια προσπάθεια για εθνική λοβοτομή, για πολιτικό και πολιτιστικό αυτοχειριασμό ταυτόχρονα. Λησμονείται σήμερα σκόπιμα ότι η Μητρόπολη του γένους μας ήταν από τα βάθη της Ιστορίας η Κωνσταντινούπολη». (Νεοκλής Σαρρής, 29 Μαΐου 2011).
Η προετοιμασία
Σήμερα η ισορροπία μεταξύ των δύο χωρών βρίσκεται σ' ένα στάδιο, που σε παλαιότερες δεκαετίες θα φάνταζε κεφάλαιο από μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας. Η Τουρκία, σε πληθυσμιακή έκρηξη και με... στασίδι στις 20 ισχυρότερες δυνάμεις του κόσμου. Η Ελλάδα προ των θυρών της χρεοκοπίας και με εξόριστη την ιστορική μνήμη της. Η Τουρκία προσηλωμένη σε μεγαλεπήβολους στόχους και η Ελλάδα δίχως εθνική στρατηγική και με μοναδική μέριμνα την αναβολή του μοιραίου. Κάθε ημέτερη υποχώρηση πυροδοτεί μια ακόμα εξωφρενικότερη τουρκική αξίωση. Τα νούμερα είναι τραγικά αλλά κατά πολύ τραγικότερο είναι το υπάρχον πολιτικό προσωπικό, το οποίο δηλώνει ότι επιθυμεί να βελτιώσει τους αριθμούς... καταστρέφοντας τη σάρκα και το πνεύμα του έθνους. Η καλύτερη προετοιμασία για τη σύγκρουση που πλησιάζει είναι η συνειδητοποίηση της κατάστασης και των αναγκών μας.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Δημοκρατία» στις 31/12/2011
http://adiavroxoi.blogspot.com/2012/01/turkey-greeces-enemy-no1.html
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου