Η κατάσταση της ΝΔ στις δημοσκοπήσεις θυμίζει ελαφρώς αυτή του ΠΑΣΟΚ μετά την ψήφιση του πρώτου Μνημονίου. Ναι μεν υφίσταται φθορά, όμως παραμένει, έστω και με μειωμένα ποσοστά, στην πρώτη θέση των επιλογών των ψηφοφόρων, με τον Αντώνη Σαμαρά να προηγείται στην καταλληλότητα για πρωθυπουργία. Βίοι παράλληλοι, δηλαδή, με τον Παπανδρέου του Μαΐου του 2010. Το μεγαλύτερο μέρος των ψηφοφόρων της ΝΔ πείσθηκε από τον αρχηγό τους ότι “δεν γινόταν αλλιώς” και με βαριά καρδιά – αλλά πολλή εμπιστοσύνη στον αρχηγό τους – ακολούθησε το κόμμα του στην “ανάγκη” υπερψήφισης του Μνημονίου. Κάπως έτσι έγινε και με το ΠΑΣΟΚ το 2010, με τη διαφορά ότι τότε οι Πασόκοι νόμιζαν ότι ο αρχηγός τους θα αλλάξει κιόλας τη χώρα προς το καλύτερο… Κοινό στοιχείο και των δύο καταστάσεων είναι η πίστη στον αρχηγό και η πεποίθηση περί απουσίας εναλλακτικής.
Κι όμως, οι αρχαίοι ημών πρόγονοι μας είχαν προειδοποιήσει ότι “το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού”. Το ότι δεν είμαστε ιδιαίτερα σοφοί ως λαός δεν χρήζει, άλλωστε ιδιαίτερης αποδείξεως, η κατάστασή μας και οι κατά καιρούς συλλογικές επιλογές μας το επιβεβαιώνουν από πολλές απόψεις. Στην περίπτωση του Μνημονίου, όμως, ταιριάζει μάλλον καλύτερα η ρήση του Λίνκονλ: “It is true that you may fool all of the people some of the time; you can even fool some of the people all of the time; but you can’t fool all of the people all of the time.” Την πρώτη φορά δούλεψαν τους Πασόκους, τη δεύτερη φορά τους Νεοδημοκράτες, κάποιους τους δούλεψαν και τις δύο φορές.
Κοινό στοιχείο, όμως, και των δύο περιπτώσεων (ΝΔ και ΠΑΣΟΚ) είναι ότι το δούλεμα του κοσμάκη βασιζόταν στις ίδιες παραμέτρους: Πρώτον, πίστη στο κόμμα και στην εντιμότητα του αρχηγού και, δεύτερον, ευρεία και έντονη διασπορά της πεποίθησης ότι “δεν γινόταν αλλιώς”.
Για το πρώτο στοιχείο είναι αλήθεια ότι δεν μπορούμε να κάνουμε και πολλά. Ειδικά ο Πασόκος είχε (και σε κάποιο βαθμό ακόμη έχει…) τεράστια αποθέματα θρησκευτικού σχεδόν χαρακτήρα πίστης στην αυθεντία του κόμματός του και των Παπανδρέου. Αλλά και ο Νεοδημοκράτης, ιδεολογικός κληρονόμος της εθνικοφροσύνης, έχει την πεποίθηση ότι η παράταξή του είναι η μόνη που πρεσβεύει καθαρά το συμφέρον της πατρίδας και ότι, όσες υποχωρήσεις και αν κάνει (“φαινομενικά” ή “προσωρινά”, όπως νομίζει) από αυτό, όλα γίνονται για το καλό της χώρας.
Είναι ακριβώς αυτές οι θρησκευτικού ή ποδοσφαιρικού χαρακτήρα πεποιθήσεις στην αυθεντία ηγετών και παρατάξεων που επέτρεψαν στη σύγχρονη Ελλάδα όλες τις μεγάλες καταστροφές. Ο Διχασμός του 1916-23, η κομμουνιστική απάτη το 1942-49, η υστερική προσωπολατρεία προς τον αρχιπροδότη Καραμανλή το 1974, η ακόμη πιο υστερική προσωπολατρεία προς τον Ανδρέα το 1981-89 και τελειωμό δεν έχει. Γιωργάκης Παπανδρέου και Σαμαράς αποτελούν τα πιο πρόσφατα δείγματα αυτού του είδους των ηγετών, η πίστη στα πρόσωπα των οποίων οδηγούν στην αποδοχή καταστροφικών επιλογών εκ μέρους τμημάτων του λαού.
Είναι όμως η δεύτερη παράμετρος της πλεκτάνης των Μνημονίων (“δεν γινόταν αλλιώς“) η πλέον σημαντική, πολύ σημαντικότερη από την πρώτη: Αν για την πίστη στα κόμματα και στα πρόσωπα των αρχηγών δεν μπορούμε να κάνουμε και πολλά, ώστόσο υπάρχει αρκετά μεγάλος αριθμός σκεπτόμενων ανθρώπων που θα ήταν σε θέση να διαχωρίσει τη θέση του από τα κόμματα και τους αρχηγούς τους, εάν αντιλαμβάνονταν ότι η εναλλακτική όχι μόνον υπήρχε και στα δύο Μνημόνια, αλλά ήταν και εξαιρετικά απλή. Και μάλιστα, αν μια κρίσιμη μάζα πολιτών αντιλαμβανόταν το τι πραγματικά συνέβη και συμβαίνει στην Ελλάδα, τότε είναι πολύ πιθανό ότι, είτε θα κλονιζόταν και η πρώτη παράμετρος της “θρησκευτικής” πίστης στο αρχηγό και στο κόμμα, είτε οι πολιτικοί αρχηγοί θα αναγκάζονταν να μεταβάλουν τη στάση τους, μη μπορώντας να αντιμετωπίσουν τον πειστικό αντίλογο στην απάτη του “δεν γίνεται αλλιώς”. Σε κάθε περίπτωση, το ξεμπρόστιασμα του πολιτικού συστήματος θα ήταν εξόχως διδακτικό, τόσο για το άμεσο όσο και για το απώτερο μέλλον.
Πόσο απλή ήταν, λοιπόν, η εναλλακτική και πόσο εύκολα μπορούσε να γίνει κτήμα του κάθε Έλληνα;
Τόσο απλή όσο το αυγό του Κολόμβου: Το πολιτικό σύστημα έπρεπε, και στις δύο περιπτώσεις, να υπερασπιστεί τα συμφέροντα της Ελλάδας. Ούτε στη μία περίπτωση το έπραξε, ούτε στην άλλη. Και δυστυχώς, και στις δύο περιπτώσεις αυτό έγινε συνειδητά.
Στην πρώτη περίπτωση, τον Απρίλιο του 2010, η Ελλάδα μπορούσε να είχε παραμείνει στις αγορές και να είχε δανειστεί τα ποσά που χρειαζόταν προσωρινά με μεγαλύτερο επιτόκιο. Αυτό ακριβώς έκανε η Ιταλία και η Ισπανία το Δεκέμβριο του 2011 και κατάφεραν να μείνουν στις αγορές, παρά το ότι η Ιταλία στις 27 Δεκεμβρίου 2011 είχε φτάσει να έχει spread 515. Η Ελλάδα στις 23 Απριλίου 2010 είχε spread 500, 15 μονάδες λιγότερο απο την Ιταλία, ενώ στις 19 Απριλίου είχε μόνον 384… Μια προσωρινή άνοδος των επιτοκίων αντιμετωπίστηκε με την καταδίκη της χώρας σε βασανιστικό οικονομικό θάνατο…
Στη δεύτερη περίπτωση, το Φεβρουάριο του 2012, η Ελλάδα έπρεπε, αντί να ανταλλάξει το υφιστάμενο χρέος της έναντι ιδιωτών με χρέη έναντι των κρατών της ευρωζώνης, με εξαιρετικά επώδυνους όρους, να κρατήσει τα χρέη έναντι ιδιωτών και να αναστείλει τις πληρωμές τοκοχρεωλυσίων, μένοντας στο ευρώ, μέχρι να μπορέσει να ανασάνει η οικονομία της και να αποκτήσει πρωτογενή πλεονάσματα. Αυτή την πολύ απλή λύση, που είναι στο χέρι των κυρίαρχων κρατών, όπως αποδείξαμε εδώ, τα γεράκια των αγορών την έχουν ονομάσει με τον αρνητικά φορτισμένο όρο “χρεωκοπία”, χωρίς στην πραγματικότητα να υπάρχει καμία σχέση με το φαινόμενο της χρεωκοπίας προσώπων ή επιχειρήσεων, όπως το έχουμε μάθει από την οικονομική μας καθημερινότητα.
Αποφεύγοντας δύο φορές τη λεγόμενη “χρεωκοπία” το ελληνικό πολιτικό συστημα, προεξαρχόντων του Παπανδρέου και του Σαμαρά, εξυπηρέτησε τα συμφέροντα των τραπεζών, του δολαρίου, της “Ευρώπης” και οποιαδήποτε άλλα, πέρα από τα ελληνικά. Τίμημα για την εξυπηρέτηση αυτών των ξένων συμφερόντων: Η διάλυση της ελληνικής οικονομίας, του κοινωνικού ιστού και οι σοβαροί κίνδυνοι για όλα τα εθνικά θέματα και συμφέροντα.
Η λέξη προδοσία είναι πραγματικά πολύ λίγη για να περιγράψει αυτό που συνέβη.
Δεν χρειάζεται λοιπόν να σκέφτεσαι πολύπλοκα και να ξέρεις “βαριά” οικονομικά για να δεις ποια είναι η εναλλακτική: Η εναλλατική είναι, σε κάθε περίπτωση να κάνεις αυτό που συμφέρει εσένα, και όχι αυτό που συμφέρει τους άλλους.
Τόσο απλά…
Επώνυμος
http://epwnumos.wordpress.com/2012/02/22/9/
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου