Η σημαία στο μπαλκόνι μ΄ έφερε στο σπίτι!

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

Τα παιδικά μου χρόνια τ΄ αξέχαστα τά΄ ζησα στο σπίτι μας στο χωριό. Στο σπίτι από όπου με απέσπασε η πόλη για να ζήσω στο διαμέρισμα που ποτέ δεν το ένιωσα ως σπίτι μου. Από τότε που η οικογένειά μου έφυγε απ΄ το χωριό κι ήρθε στην πόλη για να ζήσουμε στο διαμέρισμα έχω να νιώσω τη γλυκιά εκείνη αίσθηση που ένιωθα κάθε φορά που επέστρεφα στο σπίτι. Με τίποτε δεν μπορώ να τη συγκρίνω τη χαρά που ένιωθα όταν επέστρεφα στο σπίτι με τη βεβαιότητα ότι είναι το δικό μου σπίτι που μένει εκεί για μένα περιμένοντας να γυρίσω κοντά του.

Το μυστήριο της αγάπης είναι ότι τα αισθήματα είναι αμοιβαία. Το σπίτι μου είχε ψυχή και μου ανταπέδιδε την αγάπη μου. Δεν θέλω να θυμάμαι την πίκρα που ένιωσα αποσπασμένος μια ολόκληρη ζωή από τις ρίζες μου. Δε θέλω να βλέπω τα δάκρυα των πραγμάτων που μάταια περιμένουν το γυρισμό μας, που διασώζουν στη μνήμη τη φωνή μας, τη ματιά μας, την παρουσία μας, όταν ενθυμούμαστε το σπίτι μας, το δρόμο, τα αγαπημένα μας πρόσωπα...

Η σημαία στο μπαλκόνι μ΄ έφερε στο σπίτι. Ένιωσα πάλι πως είμαι εδώ, παρών, με τη χαρά ότι αυτό εκεί το μπαλκόνι με τη σημαία ανάμεσα στις απρόσωπες πολυκατοικίες είναι το σπίτι του Μόσχου. Η σημαία μοιάζει με προσκλητήριο ζώντων σε μια πόλη νεκρή. Θυμίζει τη χαρά των μαθητών του Κυρίου, όταν άκουσαν τα λόγια αυτά από τα πράγχρυσα χείλη του Ιησού, "μή χαίρεστε που στο όνομά μου και οι δαίμονες υπακούουν, να χαίρεστε που τα ονόματά σας είναι γραμμένα στο βιβλίο της ζωής".

Αυτό σημαίνει για μένα η σημαία στο μπαλκόνι, τη χαρά που τα ονόματά μας είναι γραμμένα στο βιβλίο της ζωής. Η σημαία, ένα εξαίσιο προσκλητήριο ζωής. Είσαι άραγε έτοιμος να πεις παρών στο δικό σου προσκλητήριο; Ύψωσε τη σημαία στο μπαλκόνι σου. Ψηλά τα λάβαρα!

moschoblog.blogspot.com