Επαναστατική γυμναστική

Η Ιστορία έχει σαρδόνιο χιούμορ. Ποιος να μας το ’λεγε ότι η «ορθόδοξη», σταλινική, μπρεζνιεφική, τσαουσεσκική Αριστερά θα αντέγραφε συριζιώτικες συνταγές μπας και ψηθεί κάνας αφελής να προτιμήσει Αλέκα αντί Αλέξη; Κανείς δεν θα μας το έλεγε και διά τούτο έχει το γούστο της το θέαμα. Το -βαθείας καταψύξεως- κόμμα του Περισσού είδε κι απόειδε με τις χαμηλές εκλογικές πτήσεις. Βαρέθηκε να είναι στην απόξω των εξελίξεων και θορυβήθηκε διαπιστώνοντας ότι δεν απέχει πολύ από το να καταστεί εξωκοινοβουλευτικό. Οσο να ’ναι, το Κοινοβούλιο έχει το γούστο του - για όσο καιρό θα χρειαστεί ως εργαλείο για να βγει το σάπιο δόντι του αστικού κράτους από τη λαϊκή γνάθο. Αλλο να σου κάνουν βαθιές υποκλίσεις οι αστυνομικοί ένεκα βουλευτικού αξιώματος και άλλο να αντιμετωπίζεσαι σαν δευτεράντζα, απλός πολίτης δηλαδή. Είναι όμορφη και η κρατική χρηματοδότηση. Είπαμε, καλή η επανάσταση αλλά και τα φράγκα δεν είναι άσχημα. Οπότε, η λύση είναι μία: να βρεθεί μια καλή ατραπός και να αντιγραφεί πάραυτα! Η «καλή ατραπός» στην περίπτωση του ΚΚΕ είναι εκείνη του ΣΥΡΙΖΑ. Δηλαδή, τα ανέξοδα κομπαρσιλίκια.

Νιάου

Το ανέξοδο κομπαρσιλίκι είναι μία από τις θεμελιώδεις αρχές της μεταπολιτευτικής Αριστεράς, η οποία συνοψίζεται στο εξής: «Εγώ και οι σύντροφοί μου έχουμε κάθε δικαίωμα και υποχρέωση να τα κάνουμε λίμπα, αλλά θα σκούζουμε σαν τα γατιά σε περίοδο αναπαραγωγής, αν λογοδοτήσουμε για τις πράξεις μας». Το αστείο της υποθέσεως είναι ότι αυτή η θεμελιώδης αρχή της ιμιτασιόν επαναστατικής Αριστεράς ουσιαστικά υπαγορεύτηκε από την ενοχική Δεξιά του μπλέιζερ. Εδώ και δεκαετίες ο μέσος μεσοχωρίτης παράγοντας ή παραγοντίζων βουτυρολεμές θα προτιμούσε να δαγκώσει τον σβέρκο του παρά να πει μια κακή κουβέντα για τις αρκουδιές της αντίπερα όχθης.

Ετι δε, στα τηλεοπτικά πάνελ, οι εκπρόσωποι της ιδεολογίας του ξεβαμμένου λουλακί ξεκινούσαν την «αντιπαράθεσή» τους με τον πολιτικό αντίπαλο με τα κάτωθι: «Ολοι αναγνωρίζουμε τη συμβολή και τους αγώνες της παράταξής σας, μπλα, μπλα, μπλα και χίλια συγγνώμη που με υποπτεύεστε για δεξιό και δεν θα το ξανακάνω».

Αν παρ’ ελπίδα κάποιος ανθυποδεξιός αποσπούσε χαμόγελο από μαοϊκό, τροτσκιστή, λενινιστή ή πολποτικό, εκτύπωνε το στιγμιότυπο σε γιγαντοαφίσα και το κρατούσε ως πειστήριο «δημοκρατικότητας». Αυτά πληρώνουμε...

Παναγιώτης Λιάκος

dimokratianews.gr