Η τέχνη της αυτοεκτίμησης

Μόσχου Λαγκουβάρδου

Είναι ωραίο να ξέρεις την τέχνη της αυτοεκτίμησης, να ξέρεις τους τρόπους με τους οποίους μπορείς να βοηθάς τον εαυτό σου και τους άλλους να αποκτήσουν και να διατηρήσουν την τόσο πολύτιμη για μια μακρά και ευτυχισμένη ζωή αυτοεκτίμηση. Λένε πως ένα μωρό αν δεν το χαϊδεύει κανείς μαραζώνει!

Οι φιλοφρονήσεις, οι κοινωνικές θωπείες, τα χαμόγελα, τα ενθαρρυντικά βλέμματα, οι χαιρετισμοί, οι χειραψίες, οι ευχές, τα καλωσωρίσματα και τα κατευόδια, τα φιλικά χτυπήματα στην πλάτη, οι έπαινοι, τα καλά λόγια κλπ όσον αφορά τους άλλους και οι θετικές δηλώσεις προς τον εαυτό μας, όσον αφορά εμάς τους ίδιους είναι ένα μέρος της τέχνης της αυτοεκτίμησης.

Ως παράδειγμα θετικών δηλώσεων προς τον εαυτό μας φέρω αυτές τις φράσεις, που τις ξεσήκωσα από το βιβλίο του Ταντέους Γκόλας «Τεμπελιά κι αυτογνωσία»: «Αγαπώ τον εαυτό μου ό,τι κι αν κάνει, επειδή το κάνει. Αγαπώ τον εαυτό μου ό,τι κι αν σκέφτεται, επειδή το σκέφτεται.» Και η συντριβή και η μετάνοια για τις αμαρτίες του; Μήπως είναι λάθος να αγαπούμε τον εαυτό μας ακόμα κι αν αμαρτάνει; Πιστεύω ότι δεν είναι λάθος. Λάθος είναι να χάνουμε την αυτοεκτίμησή μας.

Αν δεν αγαπούμε τον εαυτό μας και όταν αμαρτάνει ούτε τη μετάνοια θα αγαπήσουμε, γιατί η μετάνοια είναι η θεραπεία του. Ποιος νοιάζεται για τη θεραπεία κάποιου που δεν τον αγαπάει αλλά τον μισεί και τον περκρρονεί; Ο Ιησούς αγαπούσε τους δίκαιους αλλά για τους αμαρτωλούς ένιωθε έλεος, που είναι αγάπη στον υπέρτατο βαθμό!

Η προσευχή είναι επίσης ένας καλός ίσως ο κάλλιστος μετά την ταπείνωση τρόπος να διατηρήσουμε την αυτοεκτίμηση. Η προσευχή πηγάζει απ' την αταλάντευτη πίστη ότι σε κάθε άνθρωπο υπάρχει «ο φυλάσσων». (Ου νυστάξει ο φυλάσσων σε). Πιστεύουμε ότι αξίζουμε να μας φυλάει ο Θεός κι αυτή είναι μια μορφή αυτοεκτίμησης, ίσως η πιο ουσιαστική από όλες τις άλλες μορφές αυτοκτίμησης. Αν δεν πιστεύουμε ότι με όλες τις αδυναμίες και τα λάθη μας ο Κύριος δεν μας περκρρονεί ούτε μας αγνοεί, αλλά το παντοδύναμο χέρι Του μας φυλάει κάθε στιγμή, σε τι θα μας ωφελήσει οποιαδήποτε άλλη μορφή αυτοεκτίμησης;

Δεν ξέρουμε τι πλήγωσε την υπερηφάνειά μας. Η υπερηφάνεια η ίδια είναι μια τεράστια πληγή. Ο υπερήφανος πληγώνεται με το καθετί. Μοιάζουμε τους τυφλούς πυγμάχους όσο δεν αφήνουμε την υπερηφάνεια και δεν αναγνωρίζουμε, όπως ο άσωτος, ότι «οι δούλοι του πατέρα μου περνούν καλύτερα από μένα». Όσο δεν αναγνωρίζουμε ότι όταν είμαστε ταπεινοί περνάμε καλύτερα από ό,τι όταν αγωνιζόμαστε στα τυφλά για την υπερηφάνειά μας.

Η θεραπεία των ψυχώσεων του συγχρόνου ανθρώπου είναι η ταπείνωση που πηγάζει απ' τη συνειδητοποίηση ότι αυτό που αγωνιζόμαστε να αποκτήσουμε το έχουμε ήδη, αλλά μας εμποδίζει η υπερηφάνεια και η άγνοια να το δούμε. «Να αναγνωρίσουμε τον αληθινό εαυτό μας μέσα στη θεϊκή εικόνα σημαίνει να αναγνωρίσουμε ότι μας γνωρίζει και μας αγαπάει ο Θεός. Πρόκειται λοιπόν για αυτογνωσία μας ολότελα διαφορετική από οποιαδήποτε άλλη μπορούμε να έχουμε, όσο βαθιά πνευματική αυτή κι αν είναι.

Πρόκειται για ένα πνευματικό ξύπνημα ολότελα διαφορετικό από οποιοδήποτε άλλο, εκτός ίσως από εκείνο το ξύπνημα της ζωής που διαπιστώνει μέσα του ο άνθρωπος όταν ανακαλύπτει ξαφνικά ότι αγαπιέται από κάποιο άλλο πρόσωπο. Ωστόσο αυτό το ανθρώπινο ξύπνημα παρουσιάζει αμυδρή μόνο αναλογία με το θεϊκό ξύπνημα που πραγματοποιείται όταν η «εικόνα», που είναι μέσα στο πνεύμα μας, ζωντανεύει και καταλαβαίνει ότι την «βλέπει» και την «καλεί» ο Θεός, κι ότι ο προορισμός της είναι να πάει προς Αυτόν» (Τόμας Μέρτον, Ο Καινούριος Άνθρωπος, Εκδόσεις Καλός Τύπος, Αθήνα).

moschoblog.blogspot.gr