Αθεϊσμός, ένας υπηρέτης της Εκκλησίας

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

Σε κάποιο σχολείο ο διευθυντής ζήτησε από τους γονείς να φέρουν γραπτές δηλώσεις ότι επιτρέπουν στα παιδιά τους τον εκκλησιασμό τους.

Με αυτόν τον τρόπο δίδεται η εντύπωση στους γονείς και στα παιδιά τους, ότι ο εκκλησιασμός δεν είναι μέλημα του σχολείου, αλλά των γονέων. Ότι είναι με άλλα λόγια ιδιωτική υπόθεση. Το σχολείο ενδιαφέρεται μάλλον, να απεκδυθεί την ευθύνη για τον εκκλησιασμό των παιδών.

Το μέτρο αυτό του σχολείου για τον εκκλησιασμό των μαθητών εκφράζει τουλάχιστον επιφύλαξη ως προς την καταλληλότητα του εκκλησιασμού για τους μαθητές του σχολείου.

Ένα τέτοιο μέτρο θα ήταν κατανοητό, αν επρόκειτο για την παρακαλούθηση της προβολής κάποιας κινηματογραφικής ταινίας, δια την οποία υπάρχουν βάσιμες αμφιβολίες ως προς το αν είναι κατάλληλη για μαθητές ή όχι.

Ας μην κρυβόμαστε όμως πίσω απ΄ το δάχτυλό μας. Το μέτρο αυτό εκφράζει προς τους γονείς και προς τα παιδιά τους την απαρέσκεια του σχολείου για τον εκκλησιασμό των μαθητών.

Με τέτοια μέτρα οι αθεϊστές νομίζουν ότι θέτουν προσκόμματα στην Εκκλησία και την δυσκολεύουν στην αποστολή της. Το αντίθετο ακριβώς συμβαίνει. Προσφέρουν πολύτιμη υπηρεσία στην Εκκλησία, γιατί καυτηριάζουν τα νεκρά μέλη της και την καθαρίζουν από τους ρύπους της. Η Εκκλησία ευγνωμονεί τον αθεϊσμο και τους αθεϊστές.

Από την άλλη μεριά, αισθάντεται οδύνη γι΄ αυτούς, διότι αλίμονο η στάση τους ενδέχεται να προκαλέσει τον σκανδαλισμό των γονέων και των παιδιών τους.

Και για τον σκανδαλισμό των γονέων, είναι μικρό το κακό. Έχουν άραγε επίγνωση οι δάσκαλοι των συνεπειών από τον σκανδαλισμό των παιδιών; Συμφέρει, είπε ο Ιησούς, αυτόν που σκανδαλίζει τα παιδιά, να βάλει καλύτερα μια μεγάλη πέτρα γύρω στο λαιμό του, από αυτές που χρησιμοποιούν στους νερομύλους, και να πέσει στο νερό να πνιγεί, παρά να σκανδαλίζει παιδιά.

Ο Μπέρτραντ Ράσσελ, και όχι οι ουτοπιστές γράφει: «Καμιά θέρμη, κανένας ηρωισμός, καμιά ένταση σκέψης και αίσθηση δεν μπορούν να διατηρήσουν έναν άνθρωπο πέραν του τάφου.

Όλοι οι αγώνες όλων των εποχών, κάθε αφιέρωση, κάθε έμπνευση, ολόκληρη η λαμπρότητα της ανθρώπινης διάνοιας προορίζονται να εξαφανιστούν με το τέλος του ηλιακού συστήματος και ολοκληρος ο ναός των επιτευγμάτων του ανθρώπου θα ταφεί αναπόφευκτα κάτω από τα χαλάσματα των ερειπίων του σύμπαντος.

Όλα αυτά, αν δεν είναι πέρα από κάθε αμφισβήτηση, είναι σχεδόν βέβαια, ώστε καμιά φιλοσοφία που τα αμφισβητεί δεν έχει ελπίδα να σταθεί. Μόνο μέσα από τις αλήθειες αυτές μπορεί στο εξής να χτιστεί ασφαλώς η διαμονή της ψυχής». (Mysticism an Logic). (Μιχαήλ Αζκουλ, αντι-χριστιανισμός, ο Νέος Αθεϊσμός, μετάφραση-επιμέλεια Πέτρου Αθ. Μπότση, Αθήνα 1985).

moschoblog.blogspot.gr