Νίκη των Βάφεν Ες-Ες

Τα Τάγματα Εφόδου, τα φοβερά και τρομερά SA, τσάκισαν την άμυνα του εχθρού. Οι αετοί της Λουφτβάφφε βομβάρδισαν τα δίχτυα των αντιπάλων και στέφθηκαν νικητές. Τα Βάφεν Ες-Ες ισοπέδωσαν τα πάντα και ανέβηκαν άξια στην κορυφή. Τα Πάντσερ της Βέρμαχτ έλιωσαν όποιον βρέθηκε στο διάβα τους και πέτυχαν την Τελική Λύση.

Κάπως έτσι μπορεί να είναι οι τίτλοι για μια νίκη της Εθνικής Γερμανίας σ’ ένα όχι πολύ μακρινό μέλλον, όσο θα ξεθωριάζει η μνήμη και θα αποϊδεολογικοποιείται η Ιστορία (και αφού, σύμφωνα μ’ ένα χιλιοαναμασημένο και πάντως ασύστατο κλισέ, που δεν ανταποκρίνεται δηλαδή στην πραγματικότητα, «στο τέλος πάντα νικάνε οι Γερμανοί»).

Για την ώρα περιοριστήκαμε στα Πάντσερ. Και τι είναι τα Πάντσερ; Όχι κάποιο παρωνύμιο της Εθνικής Γερμανίας, όπως Σελεσάο της Βραζιλίας, Οράνιε της Ολλανδίας, Αλμπισελέστε της Αργεντινής κτλ. Πάντσερ είναι τα γερμανικά τεθωρακισμένα στον Β΄ Παγκόσμιο, αυτά που μπήκαν και στη δική μας χώρα. Αλλά γενικότερα, τι στα κομμάτια είναι τα τεθωρακισμένα; Ισοπεδωμένα σπίτια και πόλεις, και προπάντων συνθλιμμένα κρανία, λιωμένα κορμιά: η βαρβαρότητα του πολέμου.

Έτσι όμως, ανιστόρητα, επιλέξαμε να χαρακτηρίσουμε αυτούς που, εξίσου ανιστόρητα, αποκαλούσαμε μόλις χτες και θα αποκαλούμε και αύριο 4ο Ράιχ και Ναζί, ενώ τώρα ξεβρακωθήκαμε μπροστά στον Ισχυρό, τον Νικητή, και βρήκαμε να τον εξυμνήσουμε, πώς; με ό,τι πάντως δεν χαρακτηρίζει ο ίδιος τον εαυτό του, με ό,τι ίσα ίσα σκαλίζει το συλλογικό τραύμα και το πλέγμα ενοχής του γερμανικού λαού.

«Στη Γερμανία δεν χρησιμοποιούμε ποτέ τον όρο Panzer σε σχέση με το ποδόσφαιρο» μου έγραψε ένας Γερμανός φίλος. «Δεν μας εκπλήσσει όμως όταν η Sun, και τώρα και ο ελληνικός Τύπος, χρησιμοποιούν πολεμική ορολογία. Κρατάει ακόμα αυτή η ιστορία…» συμπλήρωσε με κάποια πίκρα.

Και όντως, όσο είδα, στα πρωτοσέλιδα ξένων ειδησεογραφικών οργανισμών και εφημερίδων, CNN, BBC, Daily Mail, Die Welt, Bild, Telegraph κ.ά., Πάντσερ πουθενά. Ενώ σ’ εμάς δίνουν και παίρνουν, από την κρατική ΝΕΡΙΤ ώς τις σοβαρές πολιτικές εφημερίδες: «Η κορυφαία στιγμή ανήκε στα πάντσερ», «Το στέμμα στα πάντσερ», «Τα πάντσερ πάτησαν ξανά στην κορυφή», «Παγκόσμια Πάντσερ», και πλήθος άλλα. Στο γκουγκλ, χαρακτηριστικά, κοντά μισό εκατομμύριο είναι τα σχετικά ευρήματα, μόνο τις τελευταίες βδομάδες. Και μόνο δύο αντιρρητικά κείμενα έτυχε να δω: ένα καίριο «παρασκήνιο» του Κ. Ζαφειρόπουλου εδώ (10.7) και του Παντελή Μπουκάλα στην Καθημερινή («Όχι άλλα πάντσερ», 11.7).

Τώρα πώς εξηγείται ο παραληρηματικός θαυμασμός για τη γερμανική πειθαρχία από τους ίδιους που περήφανα αψηφούν τις «φασιστικές» αντικαπνιστικές διατάξεις, πιο μπροστά από την ούνα φάτσα Ιταλία ή την «καθυστερημένη» Τουρκία, από τους ίδιους πάλι που, δίτροχοι και τετράτροχοι, σε βρίζουν γιατί δεν παραμερίζεις να περάσουν αγέρωχοι στον πεζόδρομο, είναι μια άλλη, μεγάλη ιστορία.

Εκτός κι αν είναι απλώς η περιδεής στάση μπροστά στον εκάστοτε Ηγήτορα –και ό,τι άλλο ομοιοκατάληκτο.

yannisharis.blogspot.gr