Ο πάσχων άνθρωπος

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

Κάποιο ανέκδοτο μιλάει για έναν νέο άνθρωπο, που με διάφορες δικαιολογίες, ανέβαλε συνεχώς το γάμο του, ώσπου να του δώσει ο μελλοντικός πεθερός του, την αγελάδα που του έταξε.

Ο μελλοντικός πεθερός κατάλαβε τελικά τι ήθελε ο μελλοντικός γαμπρός του και τον πήγε μια μέρα, στο σταύλο κι αφού σκέπασε την αγελάδα με το νυφικό πέπλο, του είπε: «Έλα, πάρ’ την. Εσύ αγελάδα θέλεις, δεν θέλεις νύφη.»

Με άλλα λόγια του είπε, εσύ έχεις στην καρδιά σου, αντί την ανιδιοτελή αγάπη σου για την κόρη μου, τη σκέψη σου για την αγελάδα. Η καρδιά είναι ο τόπος για την ανιδιοτελή αγάπη και για κάθε αρετή, είναι ο τόπος του αιώνιου πνεύματος του Θεού και δεν είναι ο τόπος για τις σκέψεις του μυαλού σου. Άφησε τις σκέψεις του μυαλού σου να είναι σκέψεις του μυαλού σου, αν δε θέλεις να είσαι δούλος των πραγμάτων.

Όταν τα νοήματα του εγκεφάλου, που είναι όλα προσκολλημένα στο περιβάλλον, γίνονται νοήματα του Πνεύματος που είναι στην καρδιά, ελεύθερο από τις προσκολλήσεις στα αισθητά πράγματα, ο πάσχων άνθρωπος γίνεται δούλος του περιβάλλοντός του. Η δουλεία αυτή στο περιβάλλον είναι η νόσος της θρησκείας.

Στο ανέκδοτο με το γαμπρό και την αγελάδα, ο γαμπρός πάσχει από τη νόσο της θρησκείας. Ταυτίζει τα νοήματα της διάνοιας (ιδιοτελή σκέψη της αγελάδας), με τα νοήματα της καρδιάς (ανιδιοτελή αγάπη) και δεν ξέρει τί ζητάει. Ο πεθερός του με το τέχνασμα της αγελάδας με το νυφικό, τον κάνει να συνειδητοποιήσει ότι είναι δούλος της σκέψης του για την αγελάδα.

Η ταύτιση των νοημάτων του μυαλού με τα νοήματα της καρδιάς λέγεται νόσος της θρησκείας. Άρρωστος είναι καθένας που ταυτίζει το κτιστό με το Άκτιστο, ακόμα κι ένας άθεος που θεωρεί αιώνιες τις παροδικές αρχές κάποιου κόμματος ή κάποιος που πιστεύει ως Θεό τις σκέψεις του για το Θεό.

Οι σκέψεις του μυαλού για τα παροδικά πράγματα μπαίνουν στην καρδιά, πράγμα που σημαίνει ότι θεωρούμε τα κτιστά πράγματα ως αιώνια, αφού η καρδιά είναι ο τόπος του αιώνιου, του Θεού.

«Οι πατριάρχαι και οι προφήται της Παλαιάς Διαθήκης, οι απόστολοι και οι προφήται της Καινής Διαθήκης και οι διάδοχοί των γνωρίζουν καλώς την νόσον της θρησκείας και τον Ιατρόν που την θεραπεύει, δηλαδή τον Κύριον (Ιαχβέ) της Δόξης.

Εθεράπευε την νόσον αυτήν στους φίλους και πιστούς Του προ της ενσαρκώσεώς Του και συνεχίζει ως Θεάνθρωπος να την θεραπεύη.»

Ο Καθηγητής π. Ιωάννης Ρωμανίδης στην Δογματική του γράφει: «Η θρησκεία είναι νευροβιολογική ασθένεια, η δε Ορθοδοξία η θεραπεία της . Το κλειδί δια την κατανόησιν της μεταβολής της Ορθοδόξου Καθολικής Παραδόσεως από παρανόμου εις νόμιμον θρησκείαν και κατόπιν εις επίσημον Εκκλησίαν, έγκειται εις το γεγονός, ότι η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία διεπίστωσε ότι δεν είχε απέναντί της απλώς μίαν επί πλέον μορφήν θρησκείας ή φιλοσοφίας, αλλά μίαν καλώς οργανωμένην Εταιρείαν Νευρολογικών Κλινικών, αι οποίαι εθεράπευον την νόσον της θρησκείας και την αναζητούσαν την ευδαιμονίαν ασθένειαν της ανθρωπότητος και έτσι παρήγον φυσιολογικούς πολίτας με ανιδιοτελή αγάπην, αφιερωμένους εις την ριζικήν θεραπείαν των προσωπικών τους και των κοινωνικών νοσημάτων. Η σχέσις που ανεπτύχθη μεταξύ Εκκλησίας και Πολιτείας, ήτο ακριβώς αντίστοιχος προς την σχέσιν μεταξύ Κράτους και συγχρόνου Ιατρικής».

moschoblog.blogspot.gr