Πάντα υπάρχει ο φόβος,

πως η επόμενη ακηδεμόνευτη πολιτική εμφάνιση του λαού, μπορεί να σημάνει την εμφάνιση της αληθινής δημοκρατίας

Το 2011, στο τέλος Μαίου, οι πλατείες της Ελλάδας γέμισαν κόσμο. Λαό. Που ζητούσε:

• Πραγματική Δημοκρατία Τώρα
• Δεν Χρωστάμε, Δεν Πουλάμε, Δεν Πληρώνουμε
• Πάρτε το Μνημόνιο και Φύγετε από δώ.

Απλοί άνθρωποι που κατέβηκαν, πράγμα πρωτάκουστο και πρωτοφανές, χωρίς κομματικές και συνδικαλιστικές σημαίες. Λαός ακηδεμόνευτος. Χιλιάδες. Πολλές χιλιάδες. Κάθε μέρα και κάθε βράδι.

Το καθεστώς, βλέποντας πως δεν μπορούσε να αντιπαραθέσει φανερά τις κομματικές του δυνάμεις (π.χ. ΠΑΜΕ ή κομματικές νεολαίες και σωματεία-κομματικά παραρτήματα) αποφάσισε να τους πολεμήσει πλαγίως.

Εστειλε λοιπόν τις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ και τις ομάδες του (τηλε-χειριζόμενου) αντι-εξουσιαστικού χώρου, να υποδύονται τον αμεσοδημοκράτη, και να προσπαθούν να ελέγχουν την κατάσταση. Για να μην ξεφύγουν τα πράγματα και να μην απειληθεί. Κι έτσι η Ελληνική σημαία έγινε παράνομη στις πλατείες. Καθώς και κάθε αναφορά σε πατρίδα κλπ.

Η εκ των έσω υπόσκαψη και προδοσία είναι αλάνθαστη μέθοδος. Ετσι το ολιγαρχικό καθεστώς, που τρέμει την λαϊκή κυριαρχία, βγήκε νικητής. Οι «Πλαταιείς» διαλύθηκαν, με έφοδο των ΜΑΤ, τρεις μήνες αργότερα, χωρίς σοβαρές επιπλοκές.

Εκτοτε δεν έγινε καμμία, μα καμμία, αναφορά στα ΜΜΕ για το φαινόμενο εκείνο. Τέτοιος είναι ο φόβος της ολιγαρχίας για τον αυτονομημένο λαό. Το άφησε στην λησμονιά και στην λήθη. Σαν να μην έγινε.

Τώρα πρόσφατα το ολιγαρχικό καθεστώς άρχισε μάλλον να φοβάται οτι μπορεί να επαναληφθεί το φαινόμενο.

Κι ενώ τόσα χρόνια όλοι είχαν ξεχάσει τις πλατείες του 2011, τώρα έχουν αρχίσει να εμφανίζονται σχόλια, δεξιά κι αριστερά, και αναφορές σε εκείνες τις συγκεντρώσεις: οτι ήταν στημένο, οτι ήταν καθοδηγούμενο, και άλλα τέτοια κολακευτικά.

Και μερικοί από άγνοια ή πολιτική αφέλεια, και άλλοι ίσως από υπηρεσία, αναμεταδίδουν την συκοφαντία που μηχανεύτηκε το ολιγαρχικό καθεστώς για να ξορκίσει τον μεγαλύτερο κίνδυνο που πέρασε στην ιστορία του.

Διακόσια χρόνια, από την επανάσταση του 1821 και μετά, κυβερνάει την χώρα ερήμην του λαού. Δεν θέλει τον λαό μεσ’ τα ποδάρια του. Γι’ αυτό πολλαπλασιάζει τα παπαγαλάκια του. Τους συκοφάντες του. Τους συκοφάντες της πιο γνήσιας λαϊκής αντίδρασης.

Γιατί πάντα υπάρχει ο φόβος, πως η επόμενη ακηδεμόνευτη πολιτική εμφάνιση του λαού, μπορεί να είναι το τέλος της ολιγαρχικής τους κυριαρχίας.

Θραξ Αναρμόδιος

anarmodios.wordpress.com