Πριν την έναρξη του Μουντομπάσκετ λέγαμε:
“Ο στόχος έχει τεθεί. Μετάλλιο ανεξαρτήτως χρώματος. Πολύ υψηλός στόχος. Εξηγούμαι γιατί. Μια ρεαλιστική θέση για την Εθνική είναι η 2η στον όμιλο, οπότε παίζει με τον 3ο του Δ΄γκρουπ (Γαλλία ή Λιθουανία ή Καναδάς) αλλά μετά στους 8 παίζει μάλλον με την Αργεντινή, οπότε δυσκολεύει το πράγμα.”
Η ρεαλιστική θέση ήταν όντως η δεύτερη. Η απρόβλεπτη Ισπανία όμως στο μεταξύ, έχει χάσει από Γαλλία και Λιθουανία και πάει ντουγρού για τρίτη. Εκεί εμείς αποφασίζουμε να διορθώσουμε την κατάσταση και να πάμε στον αρχικό μας σχεδιασμό, επιλέγοντας τη Γαλλία. Οι Γάλλοι μας αποφεύγουν όπως ο διάολος το λιβάνι, επιλέγουν Ρωσία, κάθονται να χάσουν και την πατάνε με ένα τρίποντο στο τέλος που τους έστειλε στα νύχια της Τουρκίας, που τους κατασπάραξε με 95-77 (η διαφορά έπιασε και το +28). Η Αργεντιννή έχασε την πρωτιά από τους Σέρβους και τους στέλνει πάνω στους Ισπανούς, ενώ αυτοί πάνε πάνω στους γείτονες Βραζιλιάνους.
Στα του οίκου μας εμείς, μας έστειλαν πάνω στην Ισπανία, που δεν την έχουμε γιατί είναι μια ταχύτητα πιο γρήγορη σαν ομάδα. Κάνουμε εκπληκτικό παιχνίδι και το χάνουμε στις λεπτομέρειες με την αρωγή της ζώνης, του μικρού ροτέισον και των διαιτητών. Μέχρι και ο Ίβκοβιτς παραδέχτηκε ότι ήμασταν καλύτεροι.
Δεν ήταν επιτυχημένη η παρουσία σίγουρα. Δεν ήρθε και η καταστροφή επίσης. Σε μια διοργάνωση με ΗΠΑ, Ισπανία Αργεντινή, Σερβία, Βραζιλία, Τουρκία, Λιθουανία δεν είναι υποτιμητικό να μείνεις εκτός οκτάδας, ειδικά όταν στραβώνει το “σταύρωμα”.
Αλλά τα πριν του τουρνουά και τα μετά έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Έγιναν τραγικά λάθη από όλους (παίκτες, τεχνική ηγεσία, ομοσπονδία) και αυτά δεν πρέπει να μπουν κάτω απο το χαλάκι:
Η ομοσπονδία δεν έπρεπε να θέσει στόχο το μετάλλιο. Το σύνθημα έπρεπε να ήταν βήμα-βήμα, παιχνίδι-ποαιχνίδι και βλέπουμε. Ο υψηλός στόχος και αγχώνει την ομάδα και αποπροσανατολίζει. Και σίγουρα δεν ήταν καλή η επιλογή της Σερβίας για το Ακρόπολις γιατί η παρουσία του Ντούντα και παικτών του ΟΛυμπιακού, ρίχνει νερό στο μύλο της ανούσιας συλλογικής αντιπαράθεσης. Δεν μιλάμε για την γρονθοκλωτσοπατινάδα. Αυτά συμβαίνουν παντού
Η τεχνική ηγεσία επέλεξε ένα ρόστερ για να χτυπήσει τους Τούρκους. Πολλά φόργουορντ, λίγοι κοντοί. Απεδείχθη μοιραία η επιλογή, το είχαμε επισημάνει. Επίσης, ο Παπαλουκάς έπρεπε να έχει άλλη αντιμετώπιση. Αφού το μετάνιωσε και είπε να κατέβει, η ομάδα έπρεπε να αγκαλιάσει τον Θοδωρή. Δεν έχουμε πολλούς Παπαλουκάδες. Κάποτε ο Φασούλας φεύγει χωρίς να ειδοποιήσει κανέναν από τον Καναδά για τις ΗΠΑ. Ο κόουτς Κ εξανίσταται δικαίως, η ομοσπονδία καλύπτει τον παίκτη και ο Δενδρινός γίνεται εν μια νυκτί πρώτος προπονητής. Η ομάδα έρχεται 4η στο Παγκόσμιο το όχι και τόσο μακρινό 1994. Χωρίς τον Φασούλα δεν θα κατάφερνε κάτι τέτοιο.
Να έρθουμε και στους παίκτες. Με όλο τον σεβασμό και την αγάπη που τρέφουμε για αυτούς, είναι σαφές ότι υπάρχει θέμα πρωτείων. Εξηγούμαι: Κάποτε η ομάδα ήταν του Γκάλη, μετά έγινε των 3 σωματοφυλάκων και αφού πέρασε διάφορα στάδια κατέληξε στην πιο πετυχημένη από όλες ομάδα των Διαμαντίδη-Παπαλουκά. Πέρυσι ήταν η ομάδα των δίοσκουρων Ζήση-Σπανούλη. Φέτος το θέμα μπερδεύτηκε. Υπάρχει θέμα ανταγωνισμού μεταξύ Διαμαντίδη-Σπανούλη,(δεν υπάρχει λόγος να το κρύβουμε, μέχρι ένα σημείο είναι και αποδοτικός) η οποία φέτος θα αποκτήσει και οπαδικά χαρακτηριστικά. Ευτυχώς που τα παιδιά είναι σοβαρά και ώριμα
Οι αποχωρήσεις εν θερμώ (;) έδειξαν ότι κάτι τρέχει. Ο Διαμαντίδης επιλέγει την οριστική αποχώρηση και μάλλον τον ακολουθεί και ο Τσαρτσαρής. Σαφώς και είναι δικαίωμα τους αλλά ο όποιος σχεδιασμός πάει στράφι. Είναι διαφορετικό να επιλέγεις ένα καλοκαίρι να ξεκουρασθείς και διαφορετικό ένα καλοκαίρι να παίξεις.
Σε κάθε περίπτωση, η μηχανή πρέπει να κρυώσει για να ανοίξεις την τάπα. Ο Γιόνας πρέπει να φύγει. Είναι σοβαρός προπονητής αλλά απέτυχε. Την ομάδα πρέπει να την πάρει ξανά ο Γιαννάκης με το επιτελείο του. Να μιλήσει εν καιρώ με τα παιδιά. Να γίνει προγραμματισμός για τη Λιθουανία του χρόνου και την Ολυμπιάδα του Λονδίνου το 2012. Ο ζωντανός θρύλος του ελληνικού μπάσκετ, ακόμη πιο έμπειρος προπονητικά είναι ο μόνος που μπορεί να εμπνεύσει, να νουθετήσει, να κρατήσει ισορροπίες. Σφουγγάρι στα παλιά και κοιτάμε μπροστά
Σε μια ιδανική χιμαιρική κατάσταση, εκεί στα Λόντρα θα δούμε για τελευταία φορά στο παρκέ με το εθνόσημο μαζί, τον Δημήτρη, τον Θοδωρή, τον τεράστιο Τσάρτσαρο.
Ακόμη και ο Λάζος αξίζει μια ακόμη ευκαιρία.
Έτσι αρμόζει στους μεγάλους παίκτες, στους μεγάλους αρτίστες Να φεύγουν μετά από μια τελευταία μεγάλη παράσταση.
Διαφορετικά οι διόσκουροι χρεώνονται την ομάδα με “108″ που λέγαμε και στο στρατό και κοιτάμε τη βέλτιστη πλαισίωσή τους.
Μικρός Οδυσσέας
http://www.antinews.gr/?p=60704
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου