Ααααχ.τι ωραία να είσαι φιλάνθρωπος!!!

Μια ιστορία σαν παραμύθι. Ένα παραμύθι που η άκρη της κλωστής του άρχισε να ξετυλίγεται πριν από τρεισήμισι δεκαετίες περίπου. Το παραμύθι αυτό δεν έχει δράκους, πολεμιστές και μάγισσες, αλλά ήρωες της εποχής μας. Ήρωες τελείως αντίθετους από εκείνους των παλιών παραμυθιών. Οι ήρωες του νέου παραμυθιού είναι πολύ εύπλαστοι και ιδιαίτερα ευμετάβλητοι, σαν την πλαστελίνη. Εκείνοι που κινούν τα νήματα τους έχουν πολύ μεγάλη αδυναμία, γιατί τους δίνουν το σχήμα που θέλουν ώστε να εξυπηρετήσουν τη ροή της ιστορίας όπως θέλουν. Οι νέοι ήρωες δεν πολεμούν πια με τα όπλα, αλλά με τη συνεχή παρουσία τους στα τεκταινόμενα με άλλοθι την καλλιτεχνική δημιουργία την πανεπιστημιακή ή όποια άλλη "έδρα" και γενικώς το life style. Είναι εκείνοι που οι πολλοί θέλουν να τους μοιάσουν. Οι αιτίες θαυμασμού προς το πρόσωπό τους είναι ποικίλες, όπως, για παράδειγμα, τα αγνά και άδολα αισθήματά τους για τους αναξιοπαθούντες, τους πρόσφυγες, τα θύματα πολέμου κλπ. Δεν παίρνουν δεκάρα τσακιστή για το αγαθοποιό έργο τους, αλλά μόνο την αγάπη του κόσμου (μαζί με τις πωλήσεις των δίσκων που βγάζουν από τις ηχογραφήσεις των φιλανθρωπικών και αντιπολεμικών συναυλιών τους).
Μια και χρησιμοποιήσαμε λοιπόν το παράδειγμα των αγνών και άδολων τραγουδιστών - ηρώων, ας επανέλθουμε στο σύγχρονο παραμύθι μας που έχει άμεση σχέση μ' αυτούς. Ο ήρωας μας είναι ένας λαοφιλής «Αηδός». Έχει υμνήσει με τη στεγνή και άνυδρη, αλλά στεντόρεια και ολόσωστη φωνή του, τα βάσανα της φτωχολογιάς, την τσιμινιέρα που πάγωσε, τον πόνο του φαντάρου, τους αγνούς έρωτες της γεροντοκόρης και τα μελαγχολικά δειλινά που ο φτωχός αναστενάζει. Η φήμη του γιγαντώθηκε στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης που όλοι έτρεχαν στα αντάρτικα μουσικά λημέρια και πολλοί νεολαίοι παραβγαίνανε στο ποίος θα κολλήσει τις περισσότερες αφίσες και ποιος θα ρίξει τις περισσότερες φάπες στον αφισοκολλητή του άλλου κόμματος. Εκείνη την ηρωική εποχή αν σε χαρακτήριζαν «κυριλέ» ήσουν ταξικός εχθρός. Αν ήσουν γυναίκα όμορφη και περιποιημένη, με ξυρισμένα πόδια και μασχάλες και δεν κρατούσες ταγάρι ήσουν απλώς μια «καριολία».
Ο Αηδός μας, λοιπόν, έδινε πλουσιοπάροχα στο διψασμένο κοινό τα υπέροχα αισθήματά του και το καλλιτεχνικοπνευματικά του δώρα, ενώ παράλληλα στην περιουσία του πρόσθετε συνεχώς νέα μηδενικά. Μη φανταστείτε όμως ότι ήταν ένας φλώρος που τραγουδούσε. Όχι, εδώ έχουμε επιτέλους ένα κοινό στοιχείο με τον παλιό ήρωα του παραμυθιού. Ο δικός μας ρήμαζε στις μπουνιές όποιον αμφισβητούσε τις πάλλευκες και αγνές προθέσεις του, έκανε μηνύσεις σε κάτι αναιδείς χοντρούς που τολμούσαν οι αθεόφοβοι να κάνουν πλάκα με την πάρτη του και γενικά ήταν το φόβητρο του κάθε μοχθηρού και κομπλεξικού που δεν είχε ιερό και όσιο και φθονούσε αυτό το πλατινένιο λαρύγγι, το οποίο είχε ευλογήσει μια ανώτερη θεότητα, φανερή μόνο σε ολίγους «εκλεκτούς», που έχουν από γεννησιμιού τους την ικανότητα να αναγνωρίζονται μεταξύ τους για να αναρριχηθούν και να κυριαρχήσουν σ' αυτή την πολιτεία. Αυτή η πολιτεία τώρα βρισκόταν στην κατάλληλη κατάσταση, σαν έτοιμη από καιρό, για να γίνει επιτέλους απόλυτο κτήμα αυτής της ανώτερης ράτσας.
Τα χρόνια περνούσαν και ο ήρωας - Αηδός ανέβαινε συνεχώς τα σκαλοπάτια της δόξας, που του τη χρωστούσε το σύμπαν, μια και συνωμοτούσε γι' αυτόν και τους ομοίους του, όπως άλλωστε διατεινόταν και ο πνευματικός συγγενής τους, ο παγκοσμίως διάσημος life style αλχημιστής παραμυθάς. Άλλωστε ο ήρωας μας ήταν τόσο μεγαλόκαρδος, ώστε όταν μυριζόταν κάποιο νέο ταλέντο να ξεφυτρώνει, άσχετα αν ήταν ροκ, έντεχνο, λαϊκό, λάτιν ή ότι άλλο, ως ευαίσθητος και πονόψυχος καλλιτέχνης, το βοηθούσε συμμετέχοντας, χωρίς κανένα αντάλλαγμα, στη νέα δουλειά του, έτσι για να βοηθήσει (κάνε το καλό και ρίχ' το στο γιαλό, που λέει και ο λαός μας). Για να σκεφτείτε όμως πόση κακία περισσεύει, κάποτε τον κατηγόρησαν ότι πήγε να κανονίσει με κάποιον δίκαιο και άσπιλο άρχοντα για το πώς θα γλυτώσει κάποιους φόρους από τα λιγοστά χρήματα των τίμιων κόπων του.
Ας είναι όμως.. όλα εδώ πληρώνονται... και ήρθε το πλήρωμα του χρόνου για την πλήρη δικαίωση αυτής της μεγάλης ψυχής!!! Η αγαπημένη του σύζυγος, ο άγρυπνος και ακούραστος φρουρός μιας ηρωικής και δοξασμένης καριέρας, αφού πρώτα κέρδισε την εύνοια του χαρισματικού λαού της πολιτείας μας, κατόρθωσε ν' ανεβεί στον κυβερνητικό θώκο αναλαμβάνοντας ηγετική θέση στα οικονομικά, μια και η εμπειρία της από τις καρποφόρες προσπάθειες της θεάρεστης πράξης της φοροδιαφυγής, θα αποδεικνυόταν πολύ χρήσιμη για το έργο της δημιουργικής καταστροφής, που ξεπερνάει σε μεγαλοπρέπεια ακόμα και τα ανάλογα έργα του Νέρωνα, του Κόμοδου και του Καλιγούλα συνολικά. Η επιφανής σύζυγος αυτού του εξέχοντος ανδρός ήρθε επί τέλους να βάλει σε τάξη αυτό τον επιπόλαιο λαό, που τελευταία είχε αρχίσει να χαλάει. Ήρθε να τον βοηθήσει να ξαναθυμηθεί τα τραγούδια της φτωχολογιάς, τον πόνο του μετανάστη και τον οδυρμό για τα χαμένα όνειρα της θέσης στον παράδεισο μιας αριστεράς που δεν υπήρξε ποτέ.
Το παραμύθι μας, επειδή παραείναι σύγχρονο, μένει ημιτελές.. Ο καθένας ας συμπληρώσει, κατά την κρίση και τη φαντασία του, το τέλος.. αρκεί αυτό να μην τελειώνει με τη φράση « .και έζησαν αυτοί καλά και εμείς χειρότερα...».
Κλωθώ
http://ksipnistere.blogspot.com/2010/09/blog-post_9322.html