Τα διόδια της οργής

Περί διοδίων ο λόγος. Πολλά γράφονται και ακόμη περισσότερα θα γραφούν, καθώς φουντώνει το κίνημα (!) για την μη καταβολή του σχετικού αντιτίμου στις εταιρίες που έχουν αναλάβει, μέσω σύμβασης με το ελληνικό κράτος, την κατασκευή των νέων αυτοκινητοδρόμων. Όπως τακτικά συμβαίνει στο δημόσιο διάλογο, κανείς δεν ενημέρωσε τους πολίτες σε βάθος για το ζήτημα που ανέκυψε.

Όταν, ως πελάτες, επιθυμούμε να αποκτήσουμε ένα αγαθό, ή να δεχτούμε μια υπηρεσία, το αστικό δίκαιο και, αν θέλετε, η κοινή λογική, ορίζει ότι το αγαθό αυτό, ή η αντίστοιχη υπηρεσία, οφείλουν να είναι σαφώς ορισμένα, τόσο χωρικά όσο και χρονικά. Αν περιοριστούμε στις υπηρεσίες διέλευσης, για τις οποίες γίνεται λόγος, οφείλει δηλαδή να καθορίζεται σαφώς ο τόπος και ο χρόνος, στον οποίο θα γίνει η διέλευση από τον εκάστοτε αυτοκινητόδρομο.

Φυσικά, εν προκειμένω, η σύμβαση παραχώρησης που υπεγράφη μεταξύ κράτους και παραχωρησιούχου υπερισχύει του κοινού αστικού δικαίου, προσφέροντας έναν έξοχο παραλογισμό. Αν το σκεφτείτε λίγο, συμβαίνει το εξής: καλούμαστε να πληρώσουμε (λόγου χάρη σε ένα σημείο της ΠΑΘΕ), για έναν δρόμο στην Ήπειρο (για παράδειγμα την Ιονία Οδό), ο οποίος έχει ο Θεός αν θα αποπερατωθεί σε 2, 3 ή και περισσότερα χρόνια. Η λογική των συμβάσεων παραχώρησης, αν υπάρχει, είναι αρκετά απόκοσμη.

Σε αυτό το σημείο ερχόμαστε στο κυρίως θέμα. Γιατί οι ανάδοχοι δεν προσφεύγουν στη δικαιοσύνη για τους οδηγούς που δεν πληρώνουν;

Σε μια τέτοια δικαστική διαμάχη ισχύουν τα εξής. Πρόκειται για μια απλή οικονομική διαφορά κατά τον αστικό κώδικα μεταξύ ενός νομικού και ενός φυσικού προσώπου. Αν δηλαδή κατατεθεί μήνυση για άρνηση καταβολής τελών διέλευσης, η διένεξη θα αφορά τα 2, 10 ή 100 ευρώ που ο οδηγός αρνήθηκε να καταβάλει. Σύμφωνα με το δικονομικό μας κώδικα-σύστημα δεν μπορούν να γίνουν συγκεντρωτικές δίκες, δηλαδή να δικαστούν σε μία δικάσιμο όλοι οι οδηγοί που δεν έχουν πληρώσει διόδια. Αυτό στην πράξη σημαίνει τόσο για τα δικαστήρια, αλλά πολύ περισσότερο για τις εταιρίες, μια τεράστια διοικητική επιβάρυνση καθώς θα πρέπει να διαχειριστεί, τόσο επικοινωνιακά όσο και νομικά, ένα μεγάλο πλήθος υποθέσεων. Η σημαντικότερη παράμετρος όμως είναι η ακόλουθη.

Αν κάποιος οδηγός χάσει τη δίκη θα υποχρεωθεί να καταβάλει στην εταιρία ακριβώς τα 2, 10 ή 100 ευρώ των διελεύσεων, μαζί με τα έξοδα της δίκης. Μιλάμε, δηλαδή, για 2500 με 3000€. Χωρίς να είναι μικρό ποσό, δεν ήρθε δα και το τέλος του κόσμου. Φανταστείτε όμως και το άλλο ενδεχόμενο. Να χάσει μια από τις δίκες η εταιρία. Με μία λέξη: ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ. Δε θα υπάρχει οδηγός που να μην κορνιζάρει την απόφαση στο αυτοκίνητό του περνώντας ελεύθερα πλέον από όλα τα ιδιωτικά διόδια. Οι εταιρίες δε θα εισπράττουν στ εξής ούτε ευρώ.

Για όλους τους παραπάνω λόγους οι εταιρίες τηρούν προς το παρόν στάση αναμονής. Τι μας επιφυλάσσει το μέλλον σε αυτή την κατεύθυνση είναι άγνωστο. Θα επιχειρήσουμε πάντως και μία πρόβλεψη. Σε μακροπρόθεσμη βάση θα γίνουν σοβαρές σκέψεις και τα διόδια ίσως καταργηθούν, με τη συλλογή των απαραίτητων χρημάτων να επιμερίζεται στους οδηγούν μέσω των τελών κυκλοφορίας. Θεωρούμε πως είναι η μόνη λύση να αλλάξει η κατάσταση στους αυτοκινητόδρομους της χώρας.

Αnti – κοινοβουλευτικός
http://www.antinews.gr/?p=79756