Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου
Όσοι έζησαν ευτυχισμένα παιδικά χρόνια, η ευτυχία τους μένει μέσα τους σαν μια δεξαμενή η οποία τροφοδοτεί με χαρά ολόκληρη τη ζωή τους. Όταν κάτι δεν πάει καλά στη ζωή τους επιστρέφουν νοερά στα παιδικά τους χρόνια και αντλούν απ τη δεξαμενή των παιδικών τους χρόνων καινούρια χαρά.
Σε όσους όμως τα παιδικά τους χρόνια σημαδεύτηκαν από τραυματικές εμπειρίες δεν έχουν μέσα τους καμιά δεξαμενή χαράς για να αντλούν τη χαρά όταν τους λείπει. Αυτοί παθαίνουν ακόμα μια ζημία που δύσκολα θεραπεύεται. Συνδέουν τη χαρά με τη λύπη. Επειδή μέσα στο λαβύρινθο των παιδικών τους χρόνων δεν ήταν σε θέση να κατανοήσουν πως ό,τι προηγείται δεν είναι σώνει και καλά η αιτία γι΄ αυτό που ακολουθεί. Δηλαδή, αν ήμουν κάποτε χαρούμενο παιδί και η χαρά μου διακόπηκε από κάποια δυστυχία, αυτό δεν σημαίνει ότι αιτία της δυστυχίας μου ήταν το ότι ήμουν πριν χαρούμενο παιδί.
Η λύπη έρχεται όταν τελειώνει η χαρά. Αυτό δε σημαίνει ότι η χαρά είναι αιτία της λύπης. Κι όμως ακόμα και ώριμοι άνθρωποι έτσι νιώθουν. Όταν χαίρονται φοβούνται μήπως η χαρά τους γίνει η αιτία να λυπηθούν. Σε καλό να μας βγουν τα γέλια, εύχονται, φοβούμενοι μήπως τα γέλια τους βγουν ξινά.
Το να θεωρούμε ό,τι προηγείται αιτία αυτού που έπεται δεν είναι σπάνιο φαινόμενο. Είναι αντιθέτως πολύ συνηθισμένο και προκαλεί πολλά δεινά στους ανθρώπους. Θα φέρουμε μερικά παραδείγματα. Κάποιο παιδί έχασε την οικογένειά του στην οποία ζούσε ευτυχισμένα. Το παιδί αυτό πίστεψε ότι αιτία της δυστυχίας του ήταν η ευτυχία του. Όταν μεγάλωσε έκανε ό,τι περνούσε απ΄ το χέρι του να μην είναι ευτυχισμένο. Ιδίως ό,τι του θύμιζε οικογενειακή χαρά, το απόφευγε με κάθε τρόπο.
Στο διαμέρισμα όπου έμενε ως εργένης τα πράγματα ήταν άνω-κάτω. Δεν ήθελε να νιώθει καμιά χαρά σ΄ αυτό. Τις σχέσεις του τις εμπόδιζε ή τις διέλυε και προτιμούσε να ζει μόνος του.
Μιλώντας με ψυχολογικούς όρους θα λέγαμε ότι η ενόρμηση της ζωής που προηγείται προκαλεί την ενόρμηση του θανάτου που ακολουθεί.
http://moschoblog.blogspot.com/2012/01/blog-post_16.html
1 σχόλια:
Θα διαφωνήσω με την ανάρτηση του αγαπητού κ. Λαγκουβάρδου. Διότι παραδείγματα υπάρχουν άφθονα, όπου άνθρωποι εντελώς αποκλεισμένοι από "ευχάριστα παιδικά βιώματα" δεν έπαψαν να ευχαριστούν τον άγιο Θεό. Φυσικά, διότι αυτό διδάχθηκαν από τους ευσεβείς και φιλόθρησκους οικείους τους.
Έμαθαν να ευχαριστούν τον άγιο Θεό "και για τα καλά" αλλά "και για τα όσα δεινά" υπέστησαν κατά την, κατά τα άλλα, ανέμελη παιδική ζωή. Κάτι παρεμφερές διδάσκει, αν δεν απατώμαι, το βιβλίο του Ιώβ.
Δημοσίευση σχολίου