«Ο θρησκευτικός προβληματισμός δρα σαν καταπραϋντικό της εγγενούς υπαρξιακής ανησυχίας, του 'μυστηρίου' που περιβάλλει την εφήμερη ζωή μας ένα απέραντο Σύμπαν. Δρα επομένως υπό αυτή την έννοια σαν 'όπιο'. Υπ’ αυτή την έννοια δεν πρέπει να θεωρηθεί η εγγενής θρησκευτική έφεση του Ατόμου καταδιώξιμη και η Θρησκεία σαν καταδιώξιμο 'ναρκωτικό', όπως ορισμένοι εξέλαβον την ρήση και του Μαρξ: 'Η Θρησκεία όπιο του Λαού'. [...] Κανονικά όταν η θρησκευτική έφεση επικεντρώνεται στο 'υπαρξιακό μυστήριο', θάπρεπε να οδηγεί σε μια μεγαλύτερη Αγάπη και Αλληλεγγύη των Ανθρώπων υποκείμενων στην ίδια 'αδυσώπητη' όσο και 'ανεξήγητη' 'Ανάγκη', 'Μοίρα', στην οποία και οι ίδιοι οι Αρχαίοι Θεοί υπέκειντο.
Η παρεκτροπή σε θρησκευτικούς φανατισμούς είναι ακραία νοσηρή παρεκτροπή προς κάτι το εντελώς αντίθετο από την ουσία της 'θρησκευτικότητας' ως εγγενούς έφεσης του εξελισσόμενου Ανθρώπινου όντος. Κάτω από ένα έναστρο ουρανό το Άτομο βουβό έχει τη τάση να αφουγκράζεται στη βαθειά Κοσμική σιγή, να προσπαθεί να διεισδύσει στο υπαρξιακό του μυστήριο». Μιχάλης Ράπτης (Πάμπλο), περιοδικό «Ρεσάλτο», τεύχος 9, Αύγουστος 2006.
Ο Πάμπλο έγραψε αυτό το κείμενο τον Φεβρουάριο του 1995. Από τότε μέχρι σήμερα, τίποτε δεν έχει αλλάξει αναφορικά με το μείζον ζήτημα της θρησκευτικότητας των ανθρώπων και της περιφρονητικής αντιμετώπισης αυτής της ανάγκης από την καθεστηκυία μαρξική Αριστερά και τις ακραίες, όζουσες αποφύσεις της, οι οποίες στις ημέρες μας θεωρούνται από αρκετούς... οιονεί κυβερνητικές δυνάμεις! Στην Ελλάδα, ο αγώνας του εθνικού στρατού διασφάλισε τη μη υπαγωγή της χώρας στην σφαίρα επιρροής της σταλινικής δεσποτείας. Η αδράνεια της υπνώττουσας Δεξιάς εξασφάλισε την κυριαρχία όλων των εκφάνσεων της Αριστεράς στην οικονομική, πολιτισμική και κοινωνική ζωή. Οι κήρυκες της νεκρής θρησκείας του μαρξισμού, οι πεπτωκότες άγγελοι του χαμένου σοβιετικού «παραδείσου» και οι φανατικοί πολέμιοι του Χριστιανισμού, επί έτη πολλά βρίσκουν ευήκοα ώτα σε μια ευσεβή χριστιανική πατρίδα! Αναπτύσσοντας σύνθετα δίκτυα επιρροής και εξουσίας έριξαν στους λέοντες της μιντιακής και «κουλτουρίζουσας» ανυποληψίας τους πιστούς της επίσημης και ολοζώντανης θρησκείας του κράτους. Όποιος μετράει την ύπαρξή του με βάση τη διαχρονία και το άπειρο του Κυρίου θεωρείται «συντηρητικός, ξεπερασμένος, μεσαιωνικός, φασίζων!». Από την άλλη, είναι «προοδευτικός» αυτός που προσπαθεί απεγνωσμένα να διαιρέσει το θαύμα της ζωής με το μηδέν (η διαίρεση με το μηδέν είναι αδύνατη, ως γνωστόν).
Η «πρόοδος» του μηδενός
Είναι αληθινά ειρωνικό, εφάμιλλο των συλλήψεων των μεγάλων τραγικών της κλασσικής αρχαιότητας: οι πλασιέ της έσχατης απελπισίας, δηλαδή της άνευ νοήματος, Θεού και σκοπού ζωής, χλευάζουν, λοιδορούν και κουνάνε δασκαλίστικα το δάχτυλο σε εκείνους που πιστεύουν ότι το Σύμπαν έχει νόημα. Όσοι θεωρούν ότι δεν είμαστε ένα παίγνιο των τιτανικών δυνάμεων της άλογης Φύσης κι ότι υπάρχει σκοπός στο πέρασμά μας από τα εγκόσμια, δέχονται μομφές από τους τιποτόφρονες της Αριστεράς. Εγκαλούνται ως «αναχρονιστές». Ο κολοφώνας της «προόδου» της Αριστεράς είναι το μηδέν! Τούτο το χάσκον κενό είναι το ύπατο επίτευγμά της! Η αποδοχή της ανυπαρξίας, η εκμηδένιση, το χάος αποτελούν διαχρονικά τα «ιερά δισκοπότηρα» μιας ιδεολογίας που δεν έχει να προσφέρει τίποτε περισσότερο από εκατομμύρια νεκρούς, στυγνά δικτατορικά καθεστώτα, παρωχημένες συμβουλές διαχείρισης υλικών πόρων και αποτυχημένες συνταγές οργάνωσης του συλλογικού βίου.
Τόπος άτοπος
Όταν κάποιος θιασώτης της ιδεολογίας του κενού ερωτηθεί για το πρότυπο το οποίο προβάλλει, για τον τρόπο ζωής που ενδείκνυται να ακολουθήσουμε ως εθνικό σύνολο, θα αποφύγει να απαντήσει. Η φωτοτυπημένη και αφόρητη ρητορική του θα επικεντρωθεί στα προβληματικά σημεία των υπαρχουσών δομών. Το «Η κόλαση είναι η άλλοι» του Σαρτρ ταιριάζει και στην περίπτωση του αμήχανου προπαγανδιστή. Δικαιολογείται πάντως η στάση του. Δεν θα μπορούσε να πράξει διαφορετικά. Κανένας δεν μπορεί να δείξει ένα σημείο άτοπο. Δεν υπάρχει οδοδείκτης για προορισμούς που δεν υπήρξαν, δεν υπάρχουν και δεν πρόκειται να υπάρξουν. Η συνωμοσία του τίποτα έχει κατορθώσει, ωστόσο, ακόμα κι η λέξη «ουτοπία» να λαμβάνει θετική χροιά όταν δηλώνει τις επιδιώξεις της Αριστεράς. Ο αντιχριστιανισμός, η εναντίωση στην θρησκεία, η λυσσώδης πολεμική στην Εκκλησία και την ιεραρχία, είναι επίσης ευεξήγητες συμπεριφορές. Το μηδέν έχει πολλά να ζηλέψει από το κάτι και το καθόλου συνθλίβεται όταν αναμετριέται με την ύπαρξη του Απόλυτου, του Όλου. Μια καλή λύση για τα διλήμματα που αντιμετωπίζει τώρα η κοινωνία μας είναι να αφήσουμε το τίποτα εκεί που είναι και να μην του δώσουμε τα κλειδιά της εξουσίας. Δεν του αξίζουν...
Δημοσιεύτηκε στη «κυριακάτικη δημοκρατία» 3/06/2012
adiavroxoi.blogspot.gr
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου