Tου Στεφανου Kασιματη / kassimatis@kathimerini.gr
Κοιτάζοντας τις τελευταίες δημοσκοπήσεις για την περιφέρεια Αττικής είχα μία έκλαμψη: αυτήν τη σπάνια κατάσταση του πνεύματος, όπου η νόηση εκτινάσσεται απότομα στο μέλλον και, σε μια τρομερή στιγμή, συλλαμβάνει με απίστευτη καθαρότητα τη μορφή των μελλουμένων! Επιτρέψτε μου να σας αφηγηθώ παρακάτω την εμπειρία μου.
Διάβαζα λοιπόν ότι ο εκπρόσωπος του κλαψιάρικου ΠΑΣΟΚ Γιάννης Δημαράς προηγείται σταθερά στις δημοσκοπήσεις έναντι του Δημ. Σγουρού, που εκπροσωπεί το βαρετό mainstream ΠΑΣΟΚ. Επομένως, αν πράγματι ο κλαψιάρης τα καταφέρει να είναι πρώτος στις 7 Νοεμβρίου, δεδομένου ότι η Ν.Δ. θα δώσει γραμμή στους οπαδούς της να τον ψηφίσουν δαγκωτό στον δεύτερο γύρο (όπως με αφήνουν να καταλάβω οι φίλοι μου από τη Ρηγίλλης...), είναι πολύ πιθανό ότι ο Γιάννης Δημαράς θα είναι ο πρώτος αιρετός περιφερειάρχης Αττικής.
Κατόπιν σκέφθηκα ότι, πριν από λίγο καιρό, ο επικολυρικός Γιώργος Λιάνης, έπειτα από είκοσι ένα χρόνια ως βουλευτής Φλώρινας, ανακοίνωσε ότι θα αποσυρθεί όταν λήξει η θητεία της παρούσης Βουλής. Ο Γ. Λιάνης ήταν ο πρώτος από την παρέα της τηλεοπτικής εκπομπής «Ρεπόρτερ», της δεκαετίας 1980, που έκανε καριέρα στην πολιτική. Τότε, η έκλαμψη με χτύπησε σαν αστροπελέκι: αν ο Γ. Λιάνης είναι το παρελθόν και ο Γ. Δημαράς το παρόν, καθώς η πολιτική κατρακυλάει σταθερά από το κακό στο χειρότερο, δεν χωρεί αμφιβολία ότι το μέλλον είναι ο τρίτος της παρέας, δηλαδή ο Κ. Χαρδαβέλλας! Με άλλα λόγια, από το επικολυρικό στην κλάψα και από εκεί στην ουφολογία. Και θυμήθηκα ένα από τα ερωτήματα που θέτει ο Κώστας Αξελός στο δοκίμιό του «Η μοίρα της σύγχρονης Ελλάδας», που κυκλοφόρησε προσφάτως στα ελληνικά από τη «Νεφέλη», αν και έχει γραφεί το 1957. Ενα ερώτημα σχετικά με την ποιότητα του δημοσίου βίου: «Μήπως το κατεξοχήν νεοελληνικό θέαμα συγγενεύει με το μελόδραμα και το ιλαρόδραμα;».
Πράσινα σκουλήκια και άλλες ιστορίες
«Είμαστε εδώ, στην Ενωση της Λάρισας, μια έπαλξη αγώνων και στηρίγματος του κτηνοτρόφου και του γεωργού, σε μια μέρα, δυστυχώς, με βροχή. Και λέω “δυστυχώς”, γιατί η βροχή και το πράσινο σκουλήκι απειλούν, πραγματικά, με πολύ μεγάλη καταστροφή τον θεσσαλικό κάμπο». Με αυτούς τους εμψυχωτικούς λόγους ξεκίνησε ο Αντώνης Σαμαράς τη σύντομη ομιλία του την Παρασκευή στην Ενωση Αγροτικών Συνεταιρισμών Λάρισας.
Εν συνεχεία, βοήθησε το κοινό του να συλλάβει την έννοια «πράσινο σκουλήκι» και στη μεταφορική διάστασή της: Ζήτησε «δίκαιες αποζημιώσεις» για τους αγρότες, ειδάλλως προέβλεψε ότι θα ζήσουν «μια βαθιά τραγωδία». Επανέλαβε τη στήριξη του κόμματός του στο έργο της εκτροπής του Αχελώου, ενώ κατήγγειλε την κυβέρνηση για τις σχετικές επιφυλάξεις της. Της καταλόγισε, επίσης, ότι «δεν υπερασπίζεται με θάρρος στην Ευρώπη το εισόδημα του Ελληνα γεωργού και κτηνοτρόφου», αλλά «επενδύει στον φόβο εις βάρος του αγρότη», διαπιστώνοντας μάλιστα ότι στο πλαίσιο της τρομοκράτησης των αγροτών εντάσσονται και «τα πρόστιμα για τις αποζημιώσεις των 500 εκατομμυρίων ευρώ, που δίκαια είχε δώσει η Ν.Δ. στο παρελθόν». Α ναι! Μην ξεχάσω ότι ο πρόεδρος, αφού εξάντλησε την ατζέντα του λαϊκισμού, στο τέλος υποσχέθηκε... «καινούργια, σύγχρονη ευρωπαϊκή προοπτική, για την οποία εργάζεται στον αγροτικό τομέα η Ν.Δ.»!
Κι έπειτα απορούν ορισμένοι, πώς είναι δυνατόν ο ΓΑΠ, με όλες τις καταφανείς αδυναμίες του, πολιτικές και προσωπικές, να βρίσκει τόσο ισχυρή υποστήριξη στο εξωτερικό. Μα λογικό δεν είναι με τέτοια εναλλακτική;
Οταν ο ήλιος παίζει κρυφτούλι με τα σύννεφα
«Αγαπητοί πρωθυπουργοί, αγαπητέ Ταγίπ, αγαπητοί υπουργοί, πρέσβεις, κυρίες και κύριοι, αγαπητοί φίλοι, θα ήθελα κατ’ αρχήν να σας καλωσορίσω όλους στην Αθήνα. Χαίρομαι που, αν και παίζει κρυφτό ο ήλιος πίσω από τα σύννεφα, το μεσογειακό κλίμα στέκεται και σήμερα στο πλευρό μας. Γιατί αιώνες τώρα οι άνθρωποι ταξιδεύουν στη Μεσόγειο από τόπους μακρινούς, για να απολαύσουν το ηλιόλουστο, εύκρατο κλίμα μας, τα νόστιμα τοπικά προϊόντα μας, τις καθαρές θάλασσές μας και, βεβαίως, τον πολιτισμό μας, που συνδέεται με αυτό το περιβάλλον. Αυτές οι ευλογίες όμως που τόσο απλόχερα μας προσφέρει η φύση, απειλούνται. Απειλούνται, γιατί η κλιματική αλλαγή είναι γεγονός που βρίσκεται μαζί μας και μπροστά μας».
Ηταν μια πρώτης τάξεως έκθεση ιδεών της Γ΄ Γυμνασίου η ομιλία του Γιώργου της Διάσκεψης για την Κλιματική Αλλαγή στη Μεσόγειο! Αλλά, αντί να κουράσει το κοινό του με λόγια, θα μπορούσε απλώς να είχε φέρει μαζί την κιθάρα του και, αφού είχε βάλει την μπαντάνα του, να τους τραγουδήσει: «When the moon is in the Seventh House / And Jupiter aligns with Mars / Then peace will guide the planets / And love will steer the stars / This is the dawning of the age of Acquarius» κ.λπ. Το ίδιο ακριβώς θα ήταν, ως προς το πνεύμα. Αφήστε δε ότι όλοι τους -με πρώτο τον Γιώργο- θα το είχαν διασκεδάσει περισσότερο.
Κατά τα λοιπά, οι πρωθυπουργοί τους οποίους προσεφώνησε ο Γιώργος ήταν οι εξής τρεις: της Μάλτας, της Λιβύης και ο αγαπητός Ταγίπ. Ολοι οι άλλοι είχαν σοβαρότερες δουλειές να κάνουν. Υπήρχε, βέβαια, πλήθος πρέσβεων, κυρίως των αραβικών χωρών όμως, εξ ου και η επικρατούσα στον χώρο της διάσκεψης οσμή σκόρδου. Οι Τούρκοι δεν έδειχναν να ενδιαφέρονται ιδιαιτέρως για τη μοίρα της Μεσογείου γενικώς (προς το παρόν, άλλωστε, το ενδιαφέρον τους είναι στραμμένο σε μια συγκεκριμένη γωνίτσα της). Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Νταβούτογλου επανειλημμένως συνελήφθη χασμώμενος, ώσπου στο τέλος χαλάρωσε και αφέθηκε να τον πάρει ο Μορφέας στην αγκάλη του. Από ξένες διασημότητες, η μόνη αξιόλογη παρουσία ήταν της Βασιλομήτορος Μαργαρίτας...
Προεδρικός υποψήφιος
Ολο το προϊστορικό ΠΑΣΟΚ ήταν εκεί. Αντώνης Λιβάνης, το ζεύγος Τζέρυ και Λούκας Αρσένη, ως και ο Κώστας Λαλιώτης. Ολοι τους στην κατάμεστη αίθουσα χορού της «Μεγάλης Βρεταννίας», την περασμένη Τρίτη, για να ακούσουν την ομιλία του Βασιλείου Μαρκεζίνη. Και σίγουρα δεν το μετάνιωσαν, αφού ο ομιλητής έπλεξε το εγκώμιο του Ανδρέα Παπανδρέου, τον οποίο παρουσίασε ισάξιο του Κωνσταντίνου Καραμανλή (του κανονικού, βεβαίως...), σε μια ομιλία της οποίας όλα τα στοιχεία έδειχναν ότι ο σκοπός της ήταν να γίνει ο Β. Μαρκεζίνης αρεστός στο βαθύ ΠΑΣΟΚ. Για ποιο λόγο; Δοθέντος ότι είναι μόλις 66 ετών, είναι πολύ πιθανόν να προετοιμάζεται για προεδρικός υποψήφιος, οψέποτε έλθει εκείνη η ώρα. Με την ευκαιρία, πάντως, να θυμίσω μία σχετικώς άγνωστη ιστορία, με πρωταγωνιστή τον Σπυρίδωνα Μαρκεζίνη, που ενδεχομένως να φωτίζει εν μέρει την τακτική που ακολουθεί σήμερα ο υιός του. Τον Μάρτιο του 1967, ο Σπυρίδων εμφανίσθηκε ενώπιον του βασιλέως και ζήτησε να του ανατεθεί ο σχηματισμός κυβερνήσεως. «Πώς θα το δεχθεί ο λαός», ρώτησε ο Κωνσταντίνος, «όταν στις τελευταίες εκλογές πήρατε το 1,2% των ψήφων;» Ο Σπυρίδων ύψωσε το ανάστημά του και κατακεραύνωσε τον αναιδή άνακτα: «Ο λαός θα με στηρίξει, διότι γνωρίζει ότι εγώ είμαι ο άριστος των αρίστων!» Κρίνοντας από τη λαμπρή σταδιοδρομία του στο εξωτερικό, ο Βασίλειος Μαρκεζίνης είναι, πράγματι, ο άριστος των αρίστων και θα ήταν ιδεώδης ως Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Επιπλέον, δε, έχει διδαχθεί από τα λάθη του πατρός του: το πηγαίνει λάου-λάου...
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_13_24/10/2010_420009
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου