Η είδηση είναι ότι οι ...Ρεπουμπλικάνοι απειλούν να εμποδίσουν το ΔΝΤ να κάνει αυτό που ήδη έχει πει το Stratfor ότι ΔΕΝ θα κάνει το ΔΝΤ, δηλαδή να χρηματοδοτήσει την ...«σωτηρία» της Ευρώπης. Αν προσέξετε τα δικά μας πάθη από το φθινόπωρο του 2008, θα δείτε μία περίεργη κόντρα σε σχέση με το τι κάνει και τι δεν κάνει το ΔΝΤ. Αρχικά με την δικιά μας «σωτηρία», και πρόσφατα με της ...Ευρώπης.
Θα θυμάστε το κραχ και τα Δεκεμβριανά του 2008. Από τότε είχε μπει στο τραπέζι η παραίνεση υπό μορφή προειδοποίησης του von Simitis να πάμε στο ΔΝΤ, δηλαδή να μην δημιουργήσουμε πρόβλημα στην όχι τόσο κρυφή πατρίδα του τέως Πρωθυπουργού μας (από την οποία ο ίδιος είχε φροντίσει να αγοράζουμε, με off-balance sheet δάνεια, κάθε δυνατή σαβούρα μεταξύ 1996 και 2004). Ο Αλογοσκούφης είναι από το in.gr.
Θα θυμάστε, ίσως, και την απόκλιση απόψεων στην προεκλογική ΔΕΘ, μεταξύ ΚΚ του Β' (που ψέλλισε περί λιτότητας) και ΓΑΠ (που έταξε λεφτά) και τις περίεργες δηλώσεις της κυβέρνησης ΓΑΠ που συνέπεσαν με την εκτίναξη των spreads. Τα spreads, δεν είναι κάποιος καλικάντζαρος που συνωμοτεί, τα spreads είναι απλά οι επενδυτές, αποταμιευτές, και διαχειριστές που δεν έχουν καμία όρεξη να χάσουν τα λεφτά τους. Το περίεργο της άνοιξης του 2010 ήταν οι δηλώσεις Ελλήνων πολιτικών ότι "δεν χρειαζόμαστε το ΔΝΤ" (και η φωτό του Πάγκαλου είναι από το Έθνος). Το δεύτερο, επίσης περίεργο, ήταν οι Γερμανικές δηλώσεις που έβαζαν την συμμετοχή και του ΔΝΤ σαν όρο, ή προϋπόθεση για την συμμετοχή της Γερμανίας/Ευρώπης στην «διάσωση» της Ελλάδας. Δεν έχω βρει την ακριβή έκφραση (και την ψάχνω), αλλά το θυμάμαι, γιατί μου είχε κάνει εντύπωση. Τότε το είχα ερμηνεύσει ότι δεν ήθελαν οι Γερμανοί να χρεωθούν τις κακές δημόσιες σχέσεις μια δύσκολης αναδιάρθρωσης. Η εξήγηση βέβαια είναι πιο απλή: Δεν ήθελαν να χρεωθούν, ή να συμμετάσχουν, τον λογαριασμό μιας αναδιάρθρωσης. Το τι εννοούσε ο Πάγκαλος μόνο ο θεός το ξέρει. Με τους τύπους αυτούς, έχω μάθει ότι λένε άσπρο επειδή εννοούν μαύρο, για να κάνουν κάτι άσχετο. Εικάζω ότι ως εκπρόσωπος του Γερμανικού Κόμματος ήθελε να παραμείνουμε υπό τας Ευρώπας. Αλλά δεν ξέρω.Από τον Μάϊο του 2010 μέχρι το φθινόπωρο του 2011, αυτό που έγινε επίσης σαφές είναι ότι (α) ότι το Ευρωπαϊκό πρόβλημα (κρατικά χρέη και ευρωτράπεζες) ήταν της τάξεως των €2 τρις, (β) η Γερμανία είχε ξεκάθαρη και σταθερή θέση ότι δεν θα χρεωθεί αυτή το Ευρωπαϊκό πρόβλημα, (γ) ότι τελικά η δομή του ευρώ, ο μη ρόλος της ΕΚΤ και πολιτική της ίδιας της Γερμανίας από το 1990 και μετά είχαν βασικό ρόλο στην κρίση, και (δ) ότι η αδυναμία, ή η μη θέληση επίλυσης της κρίσης στην Ευρώπη θα είχε αντίκτυπο και στην Αμερική (είτε επί της ουσίας, είτε στα πολιτικά σχέδια επανεκλογής του Ομπάμα). Το Ελληνικό «πρόβλημα» δεν είναι πλέον Ελληνικό, αλλά Ευρωπαϊκό και παγκόσμιο.
Ο επόμενος σταθμός στην «σωτηρία» μας ήταν στα μέσα Σεπτεμβρίου 2011 όταν οι Γερμανοί και οι Αυστριακοί απέρριψαν την πρόταση του Γκάϊτνερ για περισσότερη ρευστότητα στην Ευρωζώνη. Η απόρριψη πήρε διάσταση Μεγάλου Παιχνιδιού, στην δημοσιότητα που που δόθηκε, αλλά η εξήγηση, κατά την γνώμη, υπερβαίνει τα γεωπολιτικά: «Ευρώπη» δεν έχει λεφτά, δεν μπορεί να βρει λεφτά και οι Γερμανοί δεν έχουν καμία όρεξη να μοιραστούν με τους υπόλοιπους την νεοαποκτηθείσα ευημερία τους, άσχετα αν τους προέκυψε λίγο ...μονόπατα.
Ένα μήνα αργότερα, μέσα Οκτωβρίου, και αφού η ιδέα της έξωθεν χρηματοδότησης του EFSF είχε τελειώσει, σε υπαινιγμό των Γερμανών ότι το ΔΝΤ πρέπει να μας «σώσει» (και όχι πια μόνο εμάς, αλλά και 1-2 άλλες χώρες), και, προς τούτο έπρεπε να αυξήσει το ΔΝΤ την κεφαλαιοποίησή του, η πόρτα ήρθε από την Δύση ότι "όχι ευχαριστώ". Τότε φάνηκε ότι το παιχνίδι χοντραίνει, και ότι δεν είμαστε πια εμείς το πρόβλημα.
Τέλη Οκτωβρίου άρχισε να ακούγεται ότι οι εκδότες των Credit Default Swaps (αυτοί που πουλάνε τα ασφαλιστήρια) δεν θα μπορούσαν να ανταπεξέλθουν, και γράφτηκε περί τα μέσα Νοεμβρίου. Από τις αρχές Νοεμβρίου ξέφυγαν τα Ιταλικά spreads (και αποκτήσαμε εμείς Παπαδήμο και οι Ιταλοί Monti).
Έτσι, στις 24 Νοεμβρίου του 2011, και αφού από το φθινόπωρο του 2008 μέχρι το φθινόπωρο του 2011, εμείς είχαμε εμπεδώσαμε τα "spreads", δεν μπόρεσε η ίδια η Γερμανία να μαζέψει κάτι λεφτά που ήθελε να δανειστεί, και, ξαφνικά, απέκτησε και αυτή ...spread, και μία εβδομάδα αργότερα έκανε ένα γρήγορο πέρασμα από την Ευρώπη, η Fed. Δεν έχω ιδέα τι απώτερους σκοπούς είχε αυτή η παρέμβαση, πέραν από τους προφανείς, αλλά η εξέλιξη που είναι και η είδηση, στην αρχή αυτής της ανάρτησης, είναι ότι οι Ρεπουμπλικάνοι, δεν θέλουν να κάνει κάτι το ΔΝΤ, που μάλλον το ΔΝΤ δεν έχει σκοπό, ή δεν μπορεί, ούτως ή άλλως να κάνει. Ο "δεύτερος γύρος" ξεκίνησε με την επίσκεψη του Γκάϊτνερ...
Οι «Ευρωπαίοι» εθελοτυφλούν. Οι Αμερικανοί έριξαν ρευστότητα και όλα τα μέσα της Κεντρικής Τράπεζας και της Κυβέρνησής τους για να αποφύγουν τον πανικό και να πληρώσουν αμαρτίες. Στην Ευρώπη, η «Ευρώπη» δεν έχει καν παραδεχθεί ή συμφωνήσει ποιες είναι οι αμαρτίες, πόσο μάλλον πώς θα τις αντιμετωπίσει. Η Merkel, στην περίεργη διπλωματική της έκφραση είναι σαφής: eurozone debt crisis will take years to resolve, κοινώς ζήσε μαύρε να φας τριφύλλι.
Έτσι, δεν είναι καθόλου σαφές ποιος θα μας «σώσει», ούτε νομίζω ενδιαφέρεται κανείς, σε αυτή την φάση να σώσει ό,τιδήποτε εκτός από το τομάρι του. Με €350 δις χρέος και συρρικνούμενο ΑΕΠ, σε περιβάλλον διεθνούς ύφεσης με διαστάσεις κρίσης ρευστότητας, η «σωτηρία» δεν είναι αυτό που θα ήλπιζε το 90% του κόσμου (και σίγουρα αυτές οι διαπιστώσεις δεν είναι παρηγοριά στις αντικειμενικές δυσκολίες του μικροκόσμου μας...)
Αλλά, σας ρωτώ, ΠΟΙΟΣ μας σπρώχνει να αναζητήσουμε «σωτηρία» στο ΔΝΤ, που όμως δηλώνει μη αρμόδιο.
Δείτε, εάν θέλετε και το zerohedge και το American Enterprise Institute
http://archaeopteryxgr.blogspot.com/2011/12/2008.html
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου