Με λένε Μόσχο!

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

Με λένε Μόσχο γιατί γεννήθηκα μερικές δεκαετίες πριν από σήμερα, όταν ο κόσμος γνώριζε την αξία του πνεύματος και των αρετών και έδινε μετρημένη σημασία στα υλικά πράγματα. Δεν είχε επικρατήσει ακόμα η υλιστική αντίληψη της ζωής. Κατά την υλιστική αντίληψη της ζωής δε με λένε Μόσχο, αλλά με ονομάζουν από την ηλικία μου, από το χρώμα των ματιών μου, από το ύψος μου και από άλλα εξωτερικά χαρακτηριστικά που γίνονται αντιληπτά με τις αισθήσεις.
Αν η ηλικία σου είναι τριανταπέντε χρονών οι υλιστές δεν θα πουν το όνομά σου , θα πούν ο τριανταπεντάχρονος ή η τριανταπεντάχρονη. Κι αν είσαι ενεννήντα οχτώ ετών επίσης δεν θα πουν το όνομά σου, αλλά θα πουν οι ενενηντάχρονος ή η ενενηντάχρονη! Ο υλισμός θεωρεί πραγματικό μόνο ό,τι μετριέται και ζυγίζεται και γίνεται αντιληπτό με τις αισθήσεις. Ό,τι δεν μετριέται και δεν ζυγίζεται και δε γίνεται αντιληπτό με τις αισθήσεις για τον υλισμό δεν υπάρχει.
Όταν ο υλιστής ψάχνει στην Αθήνα να βρει διαμέρισμα για την φοιτήτρια κόρη του δεν τον νοιάζει το ήθος, οι αρετές με ένα λόγο οι ουσιαστικές ιδιότητες ενός ανθρώπου, για να νιώθει ασφαλής η κόρη του. Ο υλιστής ενδιαφέρεται για τις εξωτερικές ιδιότητες που αλλάζουν κάθε στιγμή σε ένα κόσμο, που όπως λέει το Ευαγγέλιο παρέρχεται ο ίδιος και η επιθυμία γι΄ αυτόν.
Ο εξωτερικός κόσμος, λέει ο Ηράκλειτος, αλλάζει τόσο γρήγορα, που μοιάζει με το νερό που κυλάει στο ποτάμι. Δυο φορές δεν θα μπορούσες να μπεις στο ίδιο ποτάμι, γιατί κάθε στιγμή είναι διαφορετικό. Τον κόσμο των αισθητών πραγμάτων και στον υλιστικό τρόπο ζωής κυριαρχεί η φθορά.
Δεν υπάρχει τίποτε να σώσεις, θρηνεί στο ποίημά του ο άγγλος ποιητής Ντέϊβιντ Χέρμπερτ Λώρενς παρά μόνο μια ησυχία μέσα στην καρδιά, μικρή σαν την άκρη μια βελόνας. Ο Λώρενς βίωσε τη φθορά της υλιστικής ζωής και σήκωσε το βλέμμα του ψηλότερα από αυτόν τον κόσμο σε ένα κόσμο, που δεν υπόκειται στη φθορά, στο κόσμο του πνεύματος και της ησυχίας της καρδιάς που είναι καθαρή από πάθη.
Οι υλιστές λένε ότι δεν τους ενδιαφέρει η πίστη στο Θεό, αλλά μάχονται το Θεό. Ο Θεός είναι ο εχθρός αυτών που μετατρέπουν τον άνθρωπο σε μονάδα, με αριθμό αντί όνομα. Οι υλιστές θα ήταν περισσότερο συνεπείς με τη θεωρία του περί υλιστικής ζωής αν έλεγαν στους λαούς ποια είναι τα πρακτικά αποτέλεσματα του ότι δεν μπορούν να πιστέψουν στο Θεό.
Οι Έλληνες γνωρίσαμε τους ναζί και ζήσαμε στο πετσί μας τί σημαίνει δύναμη χωρίς ηθικά όρια και ζωή που δεν έχει πνευματικές αξίες, αλλά λογαριάζει τον άνθρωπο σαν ένα ζώο. Ο άνθρωπος που δεν έχει συμπόνια για τον συνάνθρωπο, ακόμα κι αν είναι εχθρός του, δεν είναι άνθρωπος, αλλά ζώο. Εκεί στη ζωϊκή φύση κατέρχεται ο άνθρωπος όταν στερείται τα ιδιώματα της ανθρώπινης φύσης που είναι οι αιώνιες αρετές, που ουδέποτε χάνουν την αξία τους σ΄ αυτόν τον κόσμο και στον άλλο κόσμο του πνεύματος, στον ουρανό. Η αγάπη ουδέποτε χάνει την αξία της.
Με λένε Μόσχο, και δεν θέλω να αλλάξουν το όνομά μου με έναν αριθμό. Οι υλιστές της εποχής του Ιησού, οι φαρισαίοι κι οι γραμματείς μισούσαν το Ιησού γιατί συνέτρωγε και συνέπινε με πόρνες και αμαρτωλούς. Οι τύποι αυτοί χωρίζουν τους ανθρώπους σε καλούς και σε κακούς. Οι χριστιανοί πιστεύουμε ότι ο άνθρωπος είναι δημιούργημα του Θεού και ο Θεός δε δημιούργησε καλούς και κακούς.
Ο Ιησούς σ΄ αυτούς που τον κατέκριναν γιατί τρώει με αμαρτωλούς απάντησε, δεν έχουν ανάγκη γιατρού οι υγιείς. Η διάκριση των ανθρώπων δεν είναι σε καλούς και σε κακούς, αλλά σε αρρώστους και σε θεραπευμένους.
Ο Ιησούς αγαπούσε όλους τους ανθρώπους, ιδίως τους αμαρτωλούς, γιατί ήταν άρρωστοι και χρειάζονταν θεραπεία. Μάρτυρας ότι αγαπούσε τους αμαρτωλούς είναι ότι σταυρώθηκε για τους αμαρτωλούς.

http://moschoblog.blogspot.com/2012/01/blog-post_05.html